Douchepartijen en Drinkgelagen in Woerden

Geplaatst door

Twee dagen maar had het vege lijf de tijd gehad om te herstellen van de monsterinspanningen daar in Haastrecht. Het was stevig warm geweest tijdens het 10km-evenement, en gedurende de rest van die zaterdag voelde ik mezelf dan ook buitengewoon loom. Op Vaderdag, waarop ik (zo langzamerhand) traditioneel een PA-ella bereid en opdien voor mijn nageslacht, begon ik me alweer wat beter te voelen. En dat laatste was hard nodig, want er diende zich een ultieme beproeving aan. Op maandagavond, in een al dagenlang voorspelde tropische hitte van om en nabij de 30 graden, zou de 40e editie van de 10km Singelloop van Woerden zijn beslag gaan krijgen.

PA-ella
Jefe de Cocina: Tobatleet

De Haastrechtloop was natuurlijk een goede generale geweest voor deze helletocht. Zoals ik in mijn vorige blogpost aan het papier heb toevertrouwd had ik de ronde van 10km goed doorstaan met behulp van een gecontroleerde start en versnellingen op de juiste momenten. Doordat ik voortdurend geconcentreerd menig hardloper-doodloper aan het inhalen was, werd de heersende warmte netjes weggehangen aan een haakje. U herinnert zich dat vast nog wel: mijn zelfbedachte holistische kunstgreepje, die ik een ieder kan aanraden en aanleren, en waarvoor ik overigens geen kosten in rekening breng. Ik hoor het U denken: een dief van zijn eigen portemonnee, maar laat mij nou maar.

Het zou in Woerden op de gewraakte maandagavond nog véél warmer zijn dan op zaterdag. Nodeloos te zeggen dat ik mij daar afdoende tegen moest wapenen. De hele dag op werk had ik al vele bekers vol Spa-Blauw-uit-de-tap weggewerkt, en ook in het Boemeltje terug naar Gouda greep ik regelmatig naar de fles om de ingewanden te koelen en de hydratatie te bevorderen.

Na een eenvoudig doch voedzaam pastamaal in huiselijke kring toog ik om klokslag drie voor half zeven weer richting het Goudsche Station voor het Sprintertje naar Woerden. Het was werkelijk knoerteheet, dus was ik minimaal gekleed voor het hardloopfestijn. Dat wil zeggen: rood singletje, wit-grijze enkelsokjes, zwarte korte tights en uiteraard de rode hardloopschoentjes. Want het moet qua kleurstelling natuurlijk wel een beetje passen allemaal, zo vinden wij hier in Huize De Haan. Het rode zomerse hardloopjasje dat ik thuis had aangetrokken ging na 20 seconden wandelen alweer uit: ondraaglijk.

In de trein was het zo mogelijk nóg ondraaglijker. Gelukkig duurt het tochtje maar 12 minuutjes, dus kon ik de trein snel weer verlaten voordat de oververhitting daar was. Gezellig keuvelend met een mij onbekende collega-hardloper van – denk ik – Chinese origine liep ik richting het Kalsbeek College, de plaats van handeling nabij het rustieke Brediuspark. Vlak voor de school waren met grote ijver de start- en finishmatten uitgerold. Vanaf deze plek zouden de drie ronden om de Woerdense binnenstad worden gelopen.

Tobdrop

Het pretpakket met drogerende middelen bestond voor deze gelegenheid uit water, sportdrank en nog eens water. En oh ja, onderweg naar Woerden had ik al wat Topdropjes ingebracht in een wanhopige poging het zoutgehalte op peil te houden. En met het pastamaaltje nog flink in de afrondende verteringsfase moest dit het maar zijn.

Waar je afgelopen zaterdag in Haastrecht nog kon struikelen over de Goudse Runners, was er nu behalve ondergetekende geen enkele bekende uit de kaasstad te bekennen. Waar vorig jaar mijn GR-collega Wim nog acte de présence gaf, had hij zich bij mij dit keer vroegtijdig afgemeld. En loopmaat Gerrit, namens wie ik mij vorig jaar in een ultieme inspanning tijdens de Goudse Singelloop nog keurig onder de 50 minuten had geworsteld, gaf ook al niet thuis. Tja, dan maar zonder mijn vrienden het klusje trachten te klaren.

Om klokslag zeven over acht des avonds werd door de dit jaar helaas geblesseerde burgemeester van Woerden het startschot gelost. Anders loopt ‘ie altijd braaf mee. Maar nu even niet: zijn rug scheen het niet toe te staan. Vet jammer voor de man.

Het parcours in Woerden

Net zoals twee dagen daarvoor zette ik bescheiden in met een tempo van ongeveer 5:45 de kilometer. Het kon ook niet anders: in de eerste twee kilometers overviel mij een warmtestuwing waar de honden geen brood van lustten. Gelukkig had ik uit voorzorg een flacon gemeentepils meegenomen waarmee ik mij op gezette tijden kon laven dan wel de inhoud over mijn halsslagaderen kon uitstorten. Wat ook enorm hielp was dat vele sociale Woerdenaren langs de kant met sproeiers stonden, onder de stralen waarvan wij heerlijk konden doorlopen. Ook werden er door particulieren langs het parcours spontaan bekertjes met water uitgedeeld. Het was dat ik me kon inhouden, anders had ik ze allemaal spontaan geknuffeld. Maar goed, dat is misschien wel het laatste waar deze brave mensen op zaten te wachten. Veel te warm natuurlijk voor zulke frivoliteiten.

Ronde 1 (van 3 kilometer) was superzwaar door die ongelooflijke knal van de warmte. Maar ik had ‘m redelijk doorstaan in ongeveer 18 minuten. Nu kwamen er twee ronden van 3.5km elk: er was een klein lusje in het parcours bijgekomen om de afstand netjes op 10 kilometer te krijgen. De tweede ronde, zo wist ik, zou het zwaarst worden. Maar door in een klein groepje te lopen, steeds de kop af te wisselen, en natuurlijk onder álle provisorische douches door te schrijden, voltooiden wij uiteindelijk dat vermaledijde rondje in iets meer dan 19 minuten. De meeste atleten waren nu de uitputting eigenlijk wel nabij, maar er was nog een lange ronde van 3.5km te gaan.

En hoe het nou precies komt weet ik niet, maar in de laatste ronde kwamen de krachten stukje bij beetje terug. Ik versnelde en verliet het groepje om nog eens te zien of de ronde sneller kon worden afgelegd dan de vorige. En dat lukte wonderwel. Vooral in de laatste kilometer konden nog heel wat uitgewoonde mensjes worden opgeraapt, en met iets wat nog een beetje op een eindsprint leek stampte ik in een netto tijd van 54:48 over de eindstreep. En dat was alweer meer dan een minuutje sneller dan twee dagen ervoor in Haastrecht. Ik had weer alle reden om tevreden te zijn over mijn progressie!

Vlak over de finish kreeg ik een flacon met Aquarius aangereikt. Dat had wat mij betreft op dat moment ook gewoon water mogen zijn. Maar goed, een gegeven paard kijk je niet in de bek, en klagerig ben ik van nature ook al niet. Derhalve schroefde ik het flesje fluks open en liet ik de halve liter koolhydraatrijke sportdrank in één vlotte beweging door het dorstige keelgat kolken. De Woerdense Singelloop was volbracht!

Op het moment dat ik dit kletsverhaaltje schrijf zijn Arranraja en ik nog maar twee dagen verwijderd van de Succesvolle Samenloop in Weesp, aanstaande zondag. Mijn loopmaat-for-the-occasion heeft onze startnummers hoogstpersoonlijk al bij het wedstrijdsecretariaat afgehaald. Daar kan je tenminste van op aan. Niets kan meer een grandioze zegetocht langs de meanderende Vecht in de weg staan. Wij beiden zullen er ongetwijfeld uitgebreid, enthousiast en meeslepend verslag van doen.

P.S. het recept voor de PA-ella is op verzoek te verkrijgen. Ook daaraan zijn geen kosten verbonden.

Gepost op Looptijden.nl door Peter de Haan op vrijdag 23 juni 2017 22:56

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.