Drie Halve-Marathon-Musketiers in Amsterdam

Mokum is mijn stad, dat kun je wel zeggen. De liefde voor Amsterdam werd mij met de paplepel ingegoten, ook dát kun je wel zeggen. Mijn geliefde Oma (wie-of-wat dan ook hebbe haar ziel) nam mij gedurende mijn jeugd tijdens menig logeerpartij mee vanuit Overveen naar onze prachtige hoofdstad. Terwijl wij samen over de grachten wandelden vertelde zij vol vuur over de stad en haar bewoners. Ik werd als klein jochie verliefd op Amsterdam en de Amsterdammers. Veel later zou ik er nog een drietal jaren werken bij wat nu KPMG is. En de talloze uitgaans-, concert-, museum-, dineer-, kroeg- en overige avonturen die ik in de loop der jaren in de stad heb beleefd hebben er ook toe bijgedragen dat ik me altijd heerlijk thuis voel als ik er vertoef.

Vier weken na het memorabele Dam-tot-Damspektakel stond alweer een bruisend hoofdstedelijk festijn op het programma. Voor de derde maal zou ik mij wagen aan de Halve Marathon van Amsterdam. En er was veel recht te zetten dit keer.

Drie jaar geleden was mijn debuut op deze wedstrijdloop op een beschamend fiasco uitgelopen. Door een veel te ambitieus halve-marathonschema was ik in de eraan voorafgaande zomermaanden compleet overtraind geraakt. Gevolg: niet de beoogde en vurig gewenste 1 uur en 50 minuten, maar een desastreuze 2:08:37. Goed gedaan Petertje! En vorig jaar bleef ik een luttele 8 seconden van de 2-uurgrens verwijderd. Dit kwam onder andere doordat de door mij ingehuurde – en vorstelijk betaalde – hazen 15 kilometer lang een te laag tempo onderhielden om vervolgens 6 kilometer lang de poten onder hun gat vandaan te lopen teneinde de streeftijd te halen. En in dat geweld ging ik roemloos en jammerlijk ten onder. Alweer goed gedaan Petertje! Menigeen vroeg mij achteraf: wat is nou 8 seconden in the grand scheme of things? Onbedoeld sloegen zij precies de spijker op de gevoelige snaar. Inderdaad: ‘maar’ 8 seconden. Meer dan genoeg voor mij om er wekenlang stevig de smoor over in te hebben.

Maar vandaag zou alles anders worden – zo had ik mij voorgenomen. Het was een stralende nazomerdag, waarop de temperaturen des ochtends in Kenianentempo richting de 18 graden waren gesneld. Na de veel koelere trainingsmomenten van afgelopen week was het nu weer tijd voor de korte kleertjes, zo had ik mij in de vroege ochtend staand voor het rijkelijk gevulde looprek bedacht.

De heenreis naar het evenement zou vandaag via Leiden lopen. Om klokslag 11:16 uur gingen Looptijden-vriend Jaco en diens metgezellin Everdien samen met mij de treinreis naar Amsterdam maken. De begroeting vooraf in de Starbucks bij Leiden Station was allerhartelijkst. Jaco had ik al in levenden lijve ontmoet tijdens het veel gememoreerde Grote Leidse Marathonfestijn, afgelopen mei. De in Leiden woonachtige Everdien ontmoette ik vandaag in de veelgeroemde koffietent voor het eerst.

Vol positieve wedstrijdspanning en daaraan verwante verwachtingen tuften wij naar Amsterdam-Zuid in een trein die voor het overgrote deel met hardlopers was gevuld. Daarna volgde een wandeling naar het Olympisch Stadion, het indrukwekkende decor van start en finish. In de nabijgelegen drukbevolkte sporthallen moesten wij eerst onze startnummers ophalen. Elke keer weer vraag ik mij af waarom die startnummers niet gewoon opgestuurd kunnen worden, zoals bij zoveel andere grote bekende wedstrijdlopen. Nu moesten wij ons zoals zovelen door een waar mierennest heen wurmen om na veel vijven en evenzovele zessen ons nummer in ontvangst te kunnen nemen. Het zou een hoop schelen als dat niet meer hoefde. Ik ga maar eens de Stoute Schoenen aantrekken en een Boze Brief schrijven richting de organisatie. Just kidding natuurlijk. Zó druk ga ik me er nou ook weer niet om maken.

Alhoewel: tijd om eens lekker in te lopen was er ditmaal niet. Razendsnel moest er worden omgekleed, toiletten bezocht, doping ingebracht, enfin de gebruikelijke rituelen die aan elke loop voorafgaan. Vervolgens was het tijd voor een korte foto-shoot, uitgevoerd door een vrijwilliger die wij uit de mensenmassa hadden geselecteerd. Eén van de fraaie resultaten daarvan heb ik als bijlage aan dit artikel gehecht.

Na dit fotomomentje moesten wij met gezwinde spoed onze tassen inleveren en als een gesmeerde speer richting de startvakken gaan, want de start van Jaco zou weldra volgen. Everdien en ik zouden in ons (gele) startvak pas een kleine 20 minuten later starten dan onze Tholense Topatleet. Het voorlopig afscheid was buitengewoon roerend: als wij elkaar na ruim tweeëneenhalf uur zouden wederzien dan zou alles duidelijk zijn.

Na het startschot om klokslag 13:38 uur bleven Everdien en ik een tijd lang ‘gebroedsterlijk’ bij elkaar lopen. Ons beider strategie bestond erin dat we niet al te rap zouden starten en dat wij – zodra de tijd rijp zou zijn – onze versnellingen zouden plaatsen. Het was erg warm geworden dus de eerste 6 kilometers werden in een rustig tempo van om en nabij de 5m40s per kilometer afgelegd. Toen, op een saai recht stuk langs het industrieterrein nabij de Van der Madeweg, besloot ik het gaspedaal wat verder in te trappen. Het ging ondanks de warmte redelijk lekker en ik wist dat een hoger tempo van plusminus 5m30s nog steeds comfortabel zou zijn. Zo werd kilometer na kilometer door het oostelijk gedeelte van Amsterdam afgelegd. Everdien was ik inmiddels kwijtgeraakt, maar ik vermoedde al dat haar versnelling iets later zou komen dan de mijne. Tot die conclusie was ik in de voorbesprekingen met haar al gekomen. Enfin, ik zou het wel zien. Het zou immers geen onderlinge wedstrijd zijn.

Het breekpunt bij de Amsterdam Halve Marathon wordt voor mij altijd gevormd door het opdraaien van de Zeeburgerweg, na zo’n 13 lange kilometers. Dit vormt het begin van de lange weg terug naar de verlossende eindstreep. Net als bij de voorgaande keren voelde ik dat de krachten langzaam begonnen weg te vloeien. Het was warm, heel warm, de lage zon scheen soms fel in je gezicht waardoor het er niet gemakkelijker op werd. Ik pakte uiteraard trouw alle verfrissingen en sponsen aan die ons op de drankposten werden aangereikt. Anders zou het al helemaal een moeizaam avontuur worden.

Vlak na het 14km-punt passeerden mij de hazen die waren gecontracteerd om een tijd van 1u55m te lopen. Met de moed der wanhoop haakte ik aan, hopend dat ik een goede cadans zou kunnen vinden. Als het zou lukken dan zou ik een mooie tijd van onder de 1 uur en 55 minuten lopen. Maar helaas – het zat er vandaag domweg niet in. Ik moest de pacemakers en hun gevolg laten gaan en me weer volledig gaan wijden aan mijn eigen lijdensweg.

Het werd zwaar, heel zwaar op de Stadhouderskade. Het Tropenmuseum riep associaties op met deze voor half oktober belachelijke warmte. De Torontobrug over de Amstel werd bijna een Bridge Too Far. En de Arcade onder het Rijksmuseum had ik dolgraag willen benutten voor een snellere doorsteek richting dat verrekte stadion waar die verrekte eindstreep lag. Maar ja, afsnijden mag niet, ook niet in Amsterdam.

Alsof dat allemaal nog niet genoeg was lag daar de volgende hindernis te wachten: de ellenlange weg door het Vondelpark. Inmiddels was ik redelijk gesloopt en kon ik alleen maar op pure wilskracht verder. De aanvankelijke snelheid was er nu he-le-maal uit.

Het verraderlijke van het Vondelpark ligt ‘m in de Amstelveense Weg die je betreedt als je het park verlaten hebt. Er rest dan nog een tweetal kilometers richting de finish, maar als je niet meer fris bent is dat een monsterafstand kan ik U melden. Ik had al mijn hoop gevestigd op nog maar één ding.

En dat was Café De Blauwe Reiger, aan de linkerkant van de Amstelveense Weg vlak voor de rotonde op één kilometer verwijderd van het stadion. Hier zouden Goudse Runners-collega Wim en zijn Old Boys Network zich ophouden om mij de laatste en beslissende aanmoedigingen toe te werpen. Zo hadden wij het daags tevoren afgesproken. Zij zouden mij door die laatste helse kilometer heen helpen. Maar ook hier bleek weer dat de theorie (lees: de gemaakte afspraken) vaak mooier is dan de praktijk (lees: de afwezigheid van Wim en zijn kornuiten op de gewraakte plek). Mooie boel. Enfin dan maar mijn laatste krachten aanspreken voor de laatste minuten van deze monstertocht.

In het bom- en sfeervolle Olympisch Stadion snelde ik over de finishmat in een netto tijd van 1:58:27. Een tijd om tevreden over te zijn, gezien de drukte en de warmte en het feit dat ik na het marathongeweld van het voorjaar de lat niet overdreven hoog had gelegd. Gewoon lekker en ruim onder de twee uur gelopen. De debacles van 2013 en 2015 waren met deze prestatie tenietgedaan!

Vlak na de finish ontwaarde ik Jaco in de uitwasemende mensenmassa. Door allerlei fysiek ongemak had hij helaas niet zijn beoogde tijd kunnen lopen. Je kon zien dat hij het moeilijk vond om dat te accepteren – hoe herkenbaar en begrijpelijk overigens. Maar ik heb ongelooflijk veel respect voor zijn doorzettingsvermogen, want hij had er toch nog een 1u43m uit weten te persen. (Sorry Jaco voor dit ongepaste woordgrapje, maar ik kón het niet laten).

Everdien was – zo bleek later – mij uiteindelijk tot op 28 seconden genaderd, na aanvankelijk een minuut achter mij gelopen te hebben. Zij had blijkbaar haar race net iets verstandiger ingedeeld dan ik, of had beter kunnen omgaan met de warmte. Zij had haar PR met maar liefst een minuut verbeterd, waarvoor vanaf deze plek hulde en een heel diepe buiging.

Het is al met al een prachtige loopdag geworden met wel heel veel stof om over te verhalen – zo bedenk ik mij opeens als ik de lengte van dit artikel zie. Het was een warme en rommelige (want drukke) loop, dat wel. Maar in de prachtige setting van Mijn Amsterdam is het een parel waarvan ik er nu al drie aan mijn ketting heb mogen hangen.

Jammer dat Oma dit alles niet meer heeft kunnen meemaken. Maar toch is ze bij me, altijd eigenlijk, en dus ook als ik in haar én mijn stad over de straten ren.

Gepost op Looptijden.nl door Peter de Haan op maandag 17 oktober 2016 23:56