Geplaatst door WOW wat een formidabele overwinning op mezelf!! Hopelijk vormt de persoonlijke zegetocht van vanochtend een afsluiting van een periode gekenmerkt door blessures, twijfels en berusting. Mensenkinderen, wat had ik dit nodig…………
Het was alweer de
laatste zondag van de maand, en dus reisde Uw dienstwillige dienaar af naar
Zoetermeer om aan de oktober-editie van de 3-Plassenloop mee te doen. Zoals
eerder beschreven is dit een trip down memory lane op de gewijde gronden van
Roadrunners Zoetermeer. Dit is de club waarvan ik in de jaren 2003-2005 lid was
en waarbij ik behoorlijk wat hardloopgrenzen heb mogen verleggen.
Zo liep ik in die tijd mijn eerste halve marathon in 1:54:08 en vlak daarna een
voor mij onwaarschijnlijke 15km in 1:11:35. In een leven daarvoor had ik zelfs
5km’s onder de twintig minuten en 10km’s in drie kwartier gelopen. Tijden die
daarna zelfs niet eens zijn benaderd en die ook hoogstwaarschijnlijk onhaalbaar
zullen blijken te zijn gedurende de rest van mijn hardloopbaan.
Vooral de laatste
maanden heb ik het met dat gegeven wel eens moeilijk gehad, de realisatie dat
die tijden inderdaad deel uitmaken van “Andere Tijden Sport” zoals ik het
altijd gekscherend noem. Wat eens was komt niet meer terug.
Inmiddels ben ik 53 jaar en gelukkig ben ik (let op dames!) nog zeer jeugdig
van lijf en geest, maar die persoonlijke records van vroeger zouden in mijn
psyche een steeds groter wordende tegenkracht gaan vormen, mocht ik mij daaraan
blijven vastklampen. En dus moest bij mij een grootscheepse verandering in
mindset gaan plaatsvinden. Op basis van nieuwe verwachtingen moesten nieuwe
ijkpunten en nieuwe doelen worden gesteld.
Voorbeelden daarvan zijn: een halve marathon rond de 2 uur, een 10km rond de 50
minuten, en een 5km rond de 23 minuten.
Het afgelopen voorjaar en zomer ben ik door een serie kleine blessures niet aan het herijken van de halve marathontijd toegekomen. Wèl heb ik door een veelvoud aan 5km- en 10km-loopjes de contouren van de ijkpunten op die afstanden ontdekt. De 10km kreeg een “new era”-PR van 50:14 (Woerden in juni) en voor de 5km werd dit 23:36 (Zoetermeer in juli).
Voor de 5km van
vanochtend had ik mij voorgenomen om een lage drieëntwintiger te scoren. De
omstandigheden leken perfect toen ik om kwart over negen bij het
Roadrunners-clubhuis arriveerde. Er hing bewolking boven het Noord-Aa meer en
met 12 graden was het een beetje fris, maar mijzelf kennende wist ik dat het er
voor mij tijdens de loop ongetwijfeld warm aan zou toegaan. Minimale
loopkleding dus weer! Mijn korte running tights waren inmiddels opgedroogd na
het échec van vorige week, dus tezamen met mijn favoriete oranje running shirt
vormde dat de ideale outfit voor vandaag. Uiteraard trok ik daarnaast ook nog
wel sokjes en schoentjes aan – het barefoot runnen is vooralsnog niet aan mij
besteed.
Sommige medelopers hulden zich in 3 lagen shirts en/of jasjes, thermo-ondergoederen,
lange loopbroeken, shawls, bontmutsen, wollen wanten, elektrische dekens en wat
dies meer zij, maar ik voelde me gewoon lekker in mijn korte kleertjes! Gewoon
een kwestie van goed warmlopen en vlak voor de start lekker in beweging
blijven, dan komt alles wel in orde!
Om half elf scherp werd de meute weggetoeterd (schieten doen we hier niet) door een inderhaast opgetrommelde sponsor-pief die – duidelijk zichtbaar – geen enkele affiniteit had met de door ons allen zo geliefde hardloopsport. Toen gebeurde er iets bijzonders: de helft van het veld zette er enorm de sokken in en er ontstond direct een gapend gat met de andere helft die veel behoudender startte. En in deze leemte liepen twee personen ietwat beduusd rond. U raadt het al: ik was één van hen…..
De ander was een
jonge vrouw die tijdens de twee voorgaande edities ook al acte de présence had
gegeven. Bij beide gelegenheden finishten zij en ik binnen 10 seconden van
elkaar: de eerste keer was zij iets rapper, de tweede keer mocht ik dat genoegen
smaken.
Dit keer hadden wij elkaar snel gevonden in een korte blik van verstandhouding.
In eerste instantie liep ik in haar kielzog (op zich geen straf hoor), maar het
was duidelijk dat zij dit keer meer moeite had dan bij de andere twee
gelegenheden. Nadat ik nog enige tijd naast en vlak voor haar had gelopen brak
op het 2-kilometerpunt haar verzet.
Vlak daarvoor was
een manspersoon ons vanuit het achterveld gepasseerd, en hij liep nu na 2km een
metertje of 25 voor mij uit. Omdat ik zelfs zónder bril kon zien dat zijn tempo
voor hem iets te veel van het goede was, kreeg ik in hem opeens een ideaal
mikpunt. Die afleiding had ik hard nodig want door mijn strakke tempo van net
iets boven de viereneenhalve minuut per kilometer had ik het bepááld niet gemakkelijk.
Beter gezegd: ik zag af als een beer. Maar zo kon ik het nog net volhouden!
Nadat we allebei de nodige kamikazestarters hadden opgeraapt kwam na precies 4km het moment dat ik de moegestreden krijger kon inrekenen. Met alle mogelijke moeite probeerde de arme ziel nog in mijn kielzog te blijven, iets wat hem nog niet eens zó slecht afging. Er kwamen wel steeds moeilijker geluiden uit de man naarmate de laatste kilometer vorderde.
En toen zag ik het: in het gras naast het pad waarop wij liepen was door de organisatie een klok neergezet. Ik denk dat het was ergens tussen de 100 en 150 meter van de finish. De klok deed het óók nog en wees een tijd aan van 22:32 toen ik het passeerde. Twéé-en-twin-tig-twéé-en-der-tig!
Krimmenéle, zou ik ónder de 23 minuten kunnen lopen vandaag?????
Mijn metgezel,
die als de Dood van Pierlala achter mij aanzeulde, zag intussen de klok ook.
Opeens slaakte hij een ijzingwekkende kreet…. “KOM OP!!!!!!!!!”
Voor mij was deze aansporing allang niet meer nodig: ik ging sowieso mijn allerlaatste
krachten aanspreken voor een woeste eindsprint. De versnelling was enorm: ik
trad volledig buiten mijn oevers. Achter mij hoorde ik het zware gereutel dat
gepaard gaat met volledige ineenstorting, maar dat interesseerde mij even
helemaal niet. De finishklok kwam in zicht, en het uurwerk tikte gestaag naar
die 23 minuten toe! 50-51-52…. Ik gaf er nog een extra snok aan, God mag weten
waar dat vandaan kwam…. 56-57-58…..en op precies 59 ramde ik mijzelf met een
oerbrul over die verrekte eindstreep. Helemaal dead-as-a-dodo, maar het was
volbracht!!
Het nieuwe-stijl PR was op 22:59 gebracht, nota bene 51 seconden sneller dan
tijdens de vorige uitgave van de 3-Plassenloop. In de officiële uitslag werd
dit zelfs gecorrigeerd tot 22:58!
Er stond vlak over de finishlijn een vrijwilligster van de Roadrunners met flesjes water maar ik liep haar (schaam schaam) compleet van de sokken. Gelukkig bleek haar letselschade tot het absolute minimum beperkt, en beter nog: nadat ze met vereende krachten was opgeraapt kreeg ik zèlfs nog mijn flesje van haar terwijl ze nog stond te trillen op haar benen!
Over twee weken keer ik terug naar Zoetermeer! Dan organiseert de plaatselijke Antilopen Vereniging ILION de Klaverbladloop, en ik heb mij opgegeven voor de langste afstand: de 15 kilometer. Ik heb aan dat alles bewust nog niet een streeftijd verbonden: laten we deze keer maar eens zien hoe het gaat en de gescoorde tijd als nieuw ijkpunt gaan gebruiken voor deze en langere afstanden.
Gepost op Looptijden.nl door Peter de Haan op zondag 26 oktober 2014 22:05