Geplaatst door Willemijn en haar trawanten hadden ons er de hele week al mee gedreigd. En ook Weeronline.nl, onze digitale weerman (oeps weerpersoon), had er weinig fiducie in. Sterker nog: het door deze digitale autoriteit afgegeven weercijfer voor zondag 20 november was een armzalige twee (zegge: 2). Hondenweer dus. Pluvius zou de sluizen gedurende de hele dag openzetten, en ook Aeolus zou op deze Zevenheuvelendag onbehoorlijk in de bus gaan blazen.
Nog maar een week geleden trainde schrijver dezes zich het apenlazarus op het verre Malta, de bestemming voor een korte najaarsvakantie. Niet dat ik een grote afstand liep daar (8km), maar het terrein was op zijn zachtst gezegd geaccidenteerd. De kustweg van St. Julians (San Giljan) naar Sliema zat al vol met verraderlijk valse platjes, maar vooral de laatste honderden meters in het dorp waren van een monsterachtige steilheid. Een serieuze training dus voor het Zevenheuvelenspektakel dat door mij voor de derde keer bezocht zou gaan worden!
Afgezien van deze training was mijn verblijf op Malta bepaald geen toonbeeld geweest van gezond en verantwoord leven. Tja, de boog kan immers niet altijd gespannen zijn. Vele locale spijzen en minder locale wijnen werden gedurende deze week ingebracht. Onder deze omstandigheden kon het dan ook niet anders zijn dan dat mijn gewicht lichtelijk toenam, to put it mildly. Bovendien voelde ik mij met het klimmen der dagen in Malta steeds vadsiger worden.
Terug in Holland bleek dat een temperatuurverschil van zeker 15 graden onmiddellijk zijn weerslag kreeg op mijn door de decadente tijdelijke levenswijze geteisterde lichaam. Kortom: ik was de afgelopen week bepááld niet fit, zeg maar gerust zo brak als een konijn. Overigens (voor de liefhebbers) vormt het konijn dé delicatesse op het Zuideuropeesche Mediterrane Eiland, maar dat geheel terzijde.
Ondanks dit lichamelijk ongemak, waarvoor ik overigens alle verantwoordelijkheid zèlf draag, probeerde ik mij zo goed en zo kwaad mogelijk voor te bereiden op de 15 kilometer lange helletocht in en om Nijmegen. Om mijn ongemeen stramme rugspieren nog even goed los te doen kloppen bracht ik drie dagen voor het evenement nog een bezoek aan mijn trainer annex sportmasseur Rob, die verbijsterd bleek over mijn lichamelijke toestand. Dit had hij nog maar zelden meegemaakt in zijn praktijk. Tja, en wat kan iemand in een uurtje nog doen om e.e.a. ten goede te keren? Hij besloot tot een foltering die zijn weerga niet kent. Naast een glas water ontving ik van de goede man na afloop nog twee 500-milligram paracetamollen, “want je zou het vannacht nog flink kunnen voelen”.
Dat laatste klopte inderdaad. En nog wel wat meer dan dat. Na twee-en-een-halve slapeloze nacht kroop ik zondagochtend als een zombie uit mijn warme mandje. Maar wel een zombie met een soepeler rug dan voorheen. Het had uiteindelijk dus tóch geholpen! En dat gaf deze burger weer de nodige moed richting de Zeven Heuvelen.
Na alle ontbijt- en omkleedplichtplegingen vertrok ik om klokslag vier voor tien richting het Goudsche Station. Na een flinke slalompartij langs alle stemmig zwartgeklede kerkgangers stapte ik op het station de trein in die mij eerst naar Utrecht, en vervolgens naar Nijmegen zou brengen. Aldaar aangekomen stormde ik de Starbucks in (ik was door vertragingen ernstig te laat) en trof daar mijn grote Looptijden-vriend Jaco, die daar met wat kameraden van zijn loopgroep was neergestreken. Het weerzien na de voor hem desastreuze gebeurtenissen in Amsterdam was allerhartelijkst. Wat was ik blij hem daar te zien! Nog twee weken terug leek het een onmogelijke missie voor hem om hier in Nijmegen te starten. Maar daar stond ie dan toch, in blakende vorm én optimistisch gestemd. Wat een bikkel!
Bij het Keizer-Karelplein trof ik vervolgens een andere grote Looptijden-vriend. Ronald was, ondanks een griep die hem afgelopen week parten had gespeeld, toch naar het Oosten afgereisd om daar zijn hardloopkunsten te vertonen. Ook voor hem geldt: wat een bikkel!
Veel tijd had ik inmiddels niet meer voor de start. Ik moest – na de begroeting met Ronald – razendsnel naar de Rabobank-parkeergarage om mij om te kleden en de doping in te brengen. Daarna een kort maar hevig bezoek aan Dixiland en als een gesmeerde speer naar het startvak, gehuld in mijn loopkledij en het stemmige Komo-jasje. Om 13:30 precies werden daar alle seinen op groen gezet en kon voor mij het Zevenheuvelenfeest beginnen. Het was droog, er stond wél een akelig harde wind maar hier en daar en zo nu en dan kwam zelfs een flauw zonnetje door. De soep werd bepaald niet zo heet gegeten vandaag!
De eerste 5, bijna 6, kilometers over de Groesbeekse Weg gaan buitengewoon laf vals plat omhoog. Op een gegeven moment krijg je daar wel schoon genoeg van. Maar net vóórdat de gal definitief door de zuren slaat komt dan toch die bocht naar links, de Derdebaan op. Dit is het vlakke stuk van een kilometer op weg naar de Zevenheuvelenweg, de cakewalk die deze loop haar naam geeft. Het spektakel waarvoor wij allen van heinde en verre naar deze uithoek van het land zijn getogen.
Ikzelf vind de Zevenheuvelenweg een heel prettig verteerbaar stuk van de race. Maar ik weet dat vele anderen daar een héél andere mening over hebben. Dat hoorde je ook goed aan het gesteun en gekreun, het gepiep en gekraak, het gevloek en gescheld van zovele deelnemers hier op deze Dag des Heeren. Zelf ploegde ik met een grote grijns (nou ja: grimas) over de verschillende heuvels die deze weg rijk was.
Na 9 kilometer maakt het gezelschap een scherpe bocht naar links, de Postweg op. Na een kilometer ligt daar de uitsmijter van deze loop: een klim waar geen einde aan lijkt te komen. Nou deed ik gisteren voor de derde keer mee, maar tóch was ik weer verrast door de lengte van die puist. Ik stoempte amechtig achter twee dames aan waarvan er zo te zien één blind/slechtziend was (syndroom van Usher zag ik op beide loopshirts staan). De twee loopsters waren aan elkaar verbonden door een rood lint, en zij onderhielden een tempo dat er niet om loog, en waarbij ik alle zeilen moest bijzetten om het te volgen. Zo geraakte ook ik ter hoogte van Hotel Erica uiteindelijk boven!
Inmiddels hadden wij 11 kilometers in the pocket. De laatste 4 kilometers zouden bijna geheel ‘bergaf’ gaan, van Berg en Dal tot aan de verlossende finishstreep in Nijmegen. Nu was het zaak om er een goed tempo in te houden en niet te verslappen. Dit viel door mijn wat mindere conditie om den drommel nog niet mee! Maar door voortdurend ‘in het hol te kruipen’ (wielerjargon) van medelopers en –loopsters die het juiste tempo onderhielden wist ik het vol te houden, en kon ik uiteindelijk met nog een klein eindsprintje mijn vermoeide lijf over de eindstreep gooien. Intussen scheen er een flauw maar zeker zonnetje over de bolletjes van de vermoeide finishers. Mijn netto tijd was 1:22:00, en ach daar was ik bepááld niet ontevreden over. Ik was in ieder geval niet door ondergrenzen gezakt of zo, iets waar ik stilletjes wel wat bevreesd voor was geweest. En ik herstelde snel. Binnen een paar seconden was ik weer helemaal rustig, wat een heerlijk gevoel is dat toch!
In de Starbucks bij het station troffen Jaco en ik elkaar andermaal. De goede man had een fenomenale tijd afgeleverd van 1:07:29, gezien de/zijn omstandigheden een mirakel. Wat was ik blij voor hem, en wat was hij trots op zijn geleverde prestatie!
Om klokslag zeven
over half vijf was het dan tijd om weer in de Intercity te stappen en mij weer
veilig naar huis te laten vervoeren. Het vehikel zat propvol met dampende,
stinkende, voldane atleten – en ik was daar één van. Wát een topdag was dit
weer geweest, met geen supertijd maar wel met een heerlijk gevoel over het
trotseren van de heuvels en de stormachtige wind. Wat is dat hardlopen toch een
fantastisch tijdverdrijf.
En nu op naar de Bruggenloop op 11 december in Rotjeknor. De Erasmusbrug én de
Brienenoordbrug liggen al ongeduldig op mij te wachten!
PS Wim: bedankt voor je komst helemaal naar Nijmegen, en voor het supporteren. Helaas heláás zijn we elkaar misgelopen, maar dat gaan we binnenkort helemaal goedmaken!
Gepost op Looptijden.nl door Peter de Haan op maandag 21 november 2016 22:13