Geplaatst door In juni 2014 bracht ik een artikel uit op dit podium, genaamd ‘Tout Chagrin bij de Beetjekromloop’. Verstokte lezertjes weten zich deze komitragedie wellicht nog te herinneren. BTW ik maak hier geen schrijffout. ‘Tragikomedie’ vind ik domweg niet het gepaste woord voor alle doorstane ellende.
In de gememoreerde vertelling beschrijf ik een aaneenschakeling van dramatische gebeurtenissen op een zomerse zaterdag, de 21e juni in het jaar des Heeren 2014. Het drama vangt aan met een plotseling leeglopende fietsband die mij noopt tot een afmattende tempowandeling van ongeveer een uur naar de Haastrechtse startlocatie. Behoorlijk aangedaan kom ik minder dan een half uur voor de start dampend en chagrijnig op het strijdtoneel aan. Alle voorbereidingen moeten nu in ijltempo worden uitgevoerd, terwijl ik er altijd aan hecht daar ruim de tijd voor te nemen.
Het is die dag niet meer goed gekomen. De zinderende hitte, de kleffe energiedrank bij de drankpost, de kramp in beide kuiten, de totale uitputting: het zorgde er allemaal voor dat ik volledig gesloopt over de finishlijn kwam stampen in een mij op dat moment onwaardige tijd. Waarna ik als klap op de vuurpijl ook nog eens kilometers terug naar huis moest sjokken. De gordijnen zijn daar ter plekke meteen dichtgegaan en twee etmalen lang ben ik niet meer uit mijn ivoren-toren-hol gekropen, zo aangedaan was ik door de gebeurtenissen. Wie er nog meer over wil lezen (maar waarom zou iemand dat willen?) verwijs ik graag naar het verslag van deze apocalyptische dag. Zelf lees ik het niet meer: teveel onverwerkt trauma.
Op zaterdag 17 juni in het jaar des Heeren 2017 zou ik het één en ander een plekje gaan geven – zo had ik mij voorgenomen. Niet meer blijven steken in het verleden, maar met onbevangen blik naar heden en nabije toekomst gaan kijken. Heel mindful en verlicht. Ik zou Haastrecht niet langer mijden. Bovendien: mensen in mijn directe omgeving moesten het woord ‘Haastrecht’ gewoon weer eens kunnen zeggen zónder een woeste blik van mij als dank te ontvangen. Zo kon het zijn dat ik mij na ampele overweging inschreef voor de Haastrechtloop editie 2017.
Om tien over elf des ochtends zou dit lokale en regionale festijn van start gaan. De bandjes op mijn fietsje hielden het dit keer voorbeeldig, zodat ik ongeveer een uur van tevoren op het Haastrechtse Sportpark arriveerde. Het was weliswaar warm maar daarnaast ook bewolkt en er stond een aangenaam briesje. Dit beloofde een mooi hardloopfestijn te worden.
Aan collega-Goudse Runners was er geen gebrek op deze wedstrijddag. Haastrecht ligt op een steenworp afstand van de stroopwafelstad, dus menigeen van ons was deze ochtend naar het sportpark afgereisd om lichaam en geest af te matten over 5 of 10 kilometer. Buitengewoon gezellig dus. Daarnaast waren er veel lokale en regionale helden en heldinnen komen opdraven voor de vijfde editie van deze populaire loop. Er schalde mooie opwekkende muziek over de sportvelden en iedereen was blij gestemd. Geen wonder dat ik er ook buitengewoon veel zin in had!
Ik had – in tegenstelling tot 3 jaar geleden – nu alle tijd om alle voorbereidende activiteiten op het gemak uit te voeren. Na het monteren van startnummer en chip op respectievelijk shirt en rechterschoen werd alle voor deze dag noodzakelijke doping ingebracht. Met dit keer uiteraard veel aandacht voor de liquide middelen en de mineralen. Maar ook de banaan ontbrak niet op het appèl.
Eerst werd er natuurlijk nog ingelopen met mijn GR-vrienden en –vriendinnen. Maar na nog even een tweetal sicherheitsplasjes te hebben gedaan gaf ik de organisatie klokslag twee over elf toestemming om de startplicht te plegen. Vlak na de 5km-start werd ik samen met mijn 10km-lotgenoten weggeschoten. De wind was inmiddels afgezwakt en de zon trachtte manmoedig zijn stralen door het bewolkte zwerk te persen. Het werd toch weer een Bloedhete Beproeving vandaag!
Zoals uit mijn vorige relaas – over de Corry Koningsloop en Goudse Houtloop – mag blijken, ben ik weer voorzichtig aan het opbouwen na een periode van loop-lethargie. Mijn momentane toestand stond dan ook niet toe dat het een Haastrechtse Heldentijd zou worden. Vandaag moest ik vooral rustig starten (ook gezien de warmte), en kijken of ik mijn tempo zou kunnen vasthouden of gaandeweg iets zou kunnen opschroeven.
Velen onder mijn medelopers verkozen een (te?) snelle start. Maar ik liet mij lekker niet van de wijs brengen. Drie kilometer lang, langs de provinciale weg richting Oudewater, bleef ik een rustig tempo lopen tegen de 10km/h. Vlak na het 3km-punt sloeg het atletenpeloton rechtsaf de polders rondom Haastrecht in voor een mooie ronde door de weidsche natuur die ons uiteindelijk weer bij de startlocatie zou brengen. Op dat moment monsterde ik mijn krachten en besloot ik tot een kleine versnelling. Het zat er gewoonweg in vandaag, er was lekker wat peut in de tank!
In het vrij rechte stuk naar het 5km-punt (en de drankpost) begon ik al de eerste kamikazestarters in te halen. Dit bleek de opmaat voor het verdere vervolg (BTW: pleonasme) van de loop. Ik zou na kilometer 3 door niemand meer worden ingehaald, en in plaats daarvan zou ik alleen nog maar hardloopmensjes oprapen! Bij de drankpost nam ik de gelegenheid (lees: twee bekertjes water) om mij goed te laven in afwachting van de zware kilometers die komen gingen. Want ik had besloten om andermaal te gaan versnellen om mijzelf eens goed te testen. Even een lekker stukje jakkeren over ’s-landsch wegen. Zo goed voelde ik mij wel vandaag!
Natuurlijk had ik wel het geluk dat er voortdurend mikpunten in de verte waren, en dat ik deze mikpunten ook telkens bijhaalde. Erop en erover. Heerlijk voor de moraal; zo werden de kilometers uiterst voorspoedig overbrugd. Na 8 kilometer waren we weer terug in Haastrecht en werden wij door een uitzinnige menigte in een gezellige woonwijk door de laatste loodjes gesupporterd. En zo zat die gevreesde 10km (U weet het: niet mijn favo afstand) er al weer op en kwam ik nog betrekkelijk fris over de finishmatten geschreden.
Natuurlijk werd het geen toptijd. Van de 50 minuten zit ik momenteel nog ver verwijderd. Maar de 55:59 die op de klokken verscheen gaven de comeback, die eind april was ingezet, weer een beetje meer cachet. Ik kon tevreden zijn over uitvoering en resultaat, en de Rans van Haastrecht 2014 werd hierdoor dan eindelijk vervangen door de Glans van Haastrecht 2017.
Op het moment dat ik dit epistel componeer heb ik ook al de 10km Singelloop van Woerden verhapstukt (bron: Arranraja), twee dagen na het Haastrechtse festijn. Maar daarover verklap ik in het volgende verslag meer. Watch this space!
Trouwens, over Arranraja gesproken: inmiddels maken hij en ik ons op voor een hernieuwde Succesvolle Samenloop in Weesp, op zondag 25 juni tijdens de Vechtloop! Ditmaal over 10 kilometer. Nodeloos te zeggen dat ik naar dit weerzien uit zie! En uiteraard zal het ons weer uitdagen tot een mooie dubbele blog. Again: Watch this space!!
Gepost op Looptijden.nl door Peter de Haan op woensdag 21 juni 2017 23:31