Geplaatst door Back in the Show
Natuurlijk had ik allemaal mooie smoezen de afgelopen tijd. Knetterdrukke baan,
mega-intensieve studie, astmatisch ongemak – stuk voor stuk zaken die mijn
Runner’s Dip en Writer’s Block konden verklaren. Maar eigenlijk wist – en weet
– ik wel beter. De motivatie was gewoon even weg na het succesjaar 2016, het
jaar waarin vele grenzen werden verlegd op hardloopgebied. De boog kon
blijkbaar niet langer gespannen blijven.
Als ik mijn blogjes van de tweede helft van vorig jaar teruglees (ja ook ik doe dat!), dan zie ik met terugwerkende kracht de teloorgang zich afspelen. De 15K+ wedstrijdlopen gingen steeds moeizamer met als ‘dieptepunt’ de Halve van Egmond waarin voor het eerst na geruime tijd de 2-uur-barrière niet meer kon worden geslecht. Een teken aan de wand. Wat ik óók teruglas: te warm in Amsterdam, te vadsig in Nijmegen, te misselijk in Rotterdam, te krachteloos in Egmond. Allemaal tekenen aan de wand.
Ik moet het toegeven: ik gebruikte de werk- en studiedruk als argumenten om mijn hardlooplethargie te verklaren. Uiteraard was het astma-verhaal een heel ander verhaal. Maar eigenlijk had ik er gewoon even geen zin meer in. Het hardlopen begon als een last te voelen, naast het al drukke bestaan. Geplande lopen zoals de 30 van Schoorl en de CPC werden maar al te gemakkelijk van de kalender gehaald. Ik voelde mij een tijdlang ver verwijderd van mijn gebruikelijke enthousiasme voor het hardlopen en, in het kielzog daarvan, het schrijven erover. Het was gewoonweg niet anders. Op een gegeven moment trainde ik nog maar één keer per week: de zaterdagtraining van de Goudse Runners bleef ik al die tijd gelukkig hondstrouw.
Eén van de
effecten van de verminderde trainingsintensiteit werd op een gegeven moment
duidelijk waarneembaar. De pondjes – zeg maar gerust kilootjes – vlogen er aan,
overigens net zo snel als dat ze er afvliegen zodra ik de intensiteit weer
opvoer. Minder sporten gaat altijd gepaard met minder verantwoord eten. Dat
laatste weet ik – als geen ander – van mezelf.
Half april, vijf zware Business Analyse-certificeringen rijker en gezegend met
weer gezonde en vrije luchtwegen, besloot ik dat het maar eens afgelopen moest
zijn met de lamlendigheid. De trainingsfrequentie werd opgeschroefd naar
tweemaal per week. Bovendien schreef ik mij in voor de Koningsloop op 27 april,
voor een loopclinic nota bene op diezelfde dag, en voor de Goudse Houtloop op
13 mei. Back in the Show, Back into
Business! De Haan ging er weer Tegenaan!
Episode 1: Hazen bij de Koningsloop
Landelijk is er op deze dag het overbekende koekhappen en toiletpotwerpen, in Gouda is er de Koningsloop in het Groenhoven Sportpark. Een door het opperhoofd van de Goudse Runners georganiseerd niemendalletje om 8:30 des morgens, waarbij naar keuze 3, 6 of 9 rondjes van 1.1-en-een-beetje kilometer kunnen worden gedraafd. Kneuteriger kan het niet, echt niet. Met stoepkrijt wordt een startlijn gekalkt die tegelijkertijd als finishlijn dienst doet. Bij deze streep staat een campingtafeltje met daarop een grote pan gevuld met water. Met een plastic maatbeker kan de atleet water uit die pan scheppen, het vocht in een plastic bekertje gieten om zich vervolgens te laven. Op strategische plekken op het parcours staan de GR-trainers opgesteld die ervoor zorgen dat je niet een afslag mist en hopeloos verdwaalt. Overigens: ik kan dit tracé zelfs geblinddoekt lopen, zo goed ken ik het. Het parcours is met rood-witte linten afgezet om de hondenwandelaars en overige passanten te ontmoedigen. Maar uiteraard kunnen zij er gewoon onderdoor kruipen zonder de kans te lopen in de boeien te worden geslagen. Ziehier de buitengewoon professionele ambiance van de Goudsche Koningsloop.
Uiteraard was mijn conditie in de voorafgaande maanden tot ver beneden NAP gezakt. Veel viel er dan qua prestatie ook niet te verwachten tijdens deze loop. Dit communiceerde ik dan ook luidkeels aan een ieder die het (al dan niet) horen wilde. Bovendien was er die avond voor mij ook nog een loopclinic, waarvoor de krachten enigszins moesten worden gespaard. Maar daarover later meer.
Om het gebrek aan conditie te maskeren had ik mij als haas aangeboden aan hardloopcollega Corry. Ondanks haar pensioengerechtigde leeftijd staat zij te boek als één van de meest bloedfanatieke lopers uit het Goudse Runnerspeloton. Door allerlei eerdere fysieke ongemakken had zij aan basissnelheid flink ingeboet – maar dat kon je niet zeggen van haar gedrevenheid. Haar ging ik vandaag door de volle negen ronden heenslepen – zo had ik mij voorgenomen.
Eén ronde om de verlaten sportvelden was al behoorlijk saai – kun je nagaan hoe dat negen ronden achtereen was. Corry nestelde zich in mijn kielzog, en ik koos een constant tempo dat ons allebei niet over de kop zou laten lopen. Elke keer dat wij langs de zorgvuldig gekalkte finishlijn kwamen telden wij het aantal nog te verhapstukken (bron: Arranraja) ronden af.
Na ongeveer 55 minuten zwoegen versnelden wij halverwege de laatste ronde en kwamen wij met een bescheiden eindsprintje richting finish. Mijn lief was inmiddels ook gearriveerd en zij supporterde ons beiden hartstochtelijk over de verlossende eindstreep. Mijn eerste duurloop sinds tijden zat er op, en ondanks de voor mij zeer matige tijd was het uiterst succesvol geweest. Ik had het gevoel weer lekker back on track te zijn!
Episode 2: Luipaarden bij de Keniaanse Clinic
Diezelfde avond moest er nóg iets worden verhapstukt. De van origine Keniaanse
atlete Lornah Kiplagat kwam op de atletiekbaan van Antilopen Vereniging Gouda
een heuse loopclinic geven. Een buitenkansje natuurlijk voor deze
hardloopploeteraar. Zou ik het op mijn oude dag dan tóch gaan leren? Ook Corry
zou weer van de partij zijn, onvoorstelbaar wat een bikkel.
Lornah heeft vele
successen op haar naam staan. Zo won zij in haar actieve carrière vele
marathons waaronder die van Amsterdam en Rotterdam. Nog steeds is zij
wereldrecordhoudster op de halve marathon in de categorie wedstrijden die door
louter vrouwen gelopen zijn. Een parel in de Keniaanse èn Nederlandse
atletiekscene kortom, en wat een eer om van haar les te krijgen!
Bovendien kwam Lornah vandaag haar (fraaie!) hardloopkledinglijn showen in de
hoop dat de portemonneetjes in groten getale zouden worden getrokken. Het
betrof alleen vrouwenkleding, dus voor mij persoonlijk zat er weinig bruikbaars
bij. Maar ik had mijn lief natuurlijk wèl beloofd dat àls er een mooi shirtje
en/of broekje zou zijn in een prikkelend luipaardmotiefje, ik onmiddellijk zou
toeslaan ter meerdere eer en glorie van onze relatie.
De training begon met drie inloopronden op de drafbaan, gevolgd door een warming-up die zijn weerga niet kende. Ik heb daar – onder leiding van Lornah – dynamische rek- en strekoefeningen moeten staan doen waarvan mijn ietwat houterige lijf bijna een maand verder nog steeds aan het herstellen is.
Na deze foltering werden wij door Lornah de geluidswal naast de snelweg opgejaagd voor een temporonde van ongeveer twee kilometer. Iedereen wilde zich van zijn/haar beste kant laten zien, zodat het een vlotte ronde werd, waarvan iedereen flink uitgewoond weer bij de atletiekbaan terugkeerde.
Maar alsof dat allemaal nog niet genoeg was had onze Nederlands/Keniaanse hinde nog een verrassing voor ons in petto. Op de 400meterbaan moesten wij 5 volle ronden afleggen waarvan steeds de eerste helft van een ronde in volle sprint en de tweede helft in rustige looppas. Ook hier spaarde uiteraard niemand zich (ook Corry niet!), zodat de afsluitende cooling down héél stilletjes en gedwee werd ondergaan. Na het actieve gedeelte konden we allemaal nog met Lornah in gesprek voor waardevolle tips en adviezen. Het was een mooie maar loodzware training geweest, en dát na de 10 kilometer eerder op de dag!
Er waren geen luipaardmotiefjes. Tja dan moet het toch maar op eigen kracht (en verbeelding).
Episode 3: Hazen door de Goudse Hout
Na een jaar absentie ging ik mij op zaterdag 13 mei weer wagen aan de Goudse
Houtloop. Deze loop is nèt iets minder kneuterig dan de Koningsloop, maar het
lijkt er wel een beetje op. Corry (ja alweer!) en ik zouden vandaag 10
kilometer lopen, in twee identieke ronden van 5km. Het was een bewolkte,
benauwde ochtend waardoor de ambities wederom niet al te hoog lagen. Net als op
Koningsdag zou ik samen met Corry zien hoever we kwamen. Ze klaagde wel over
wat pijn in haar rug, dus had ik mij andermaal voorgenomen om zeker het
grootste gedeelte van de race bij haar te blijven.
Aldus geschiedde. Het was warm dus het ging allemaal wat moeizaam en vooral Corry had het de eerste kilometers bepaald niet naar haar zin. Ze overwoog zelfs om na één ronde uit te stappen, zo deelde zij mij puffend en steunend mee. Ik wist wel beter. Corry geeft nóóit op – dus nu ook niet. Maar het ging wel steeds langzamer.
Na 7.5 kilometer had ik Corry afgeleverd in een groepje en besloot ik om nog even flink gas te geven. De snelheid vloog omhoog van 6min/km naar 5min/km – en dat ging eigenlijk heel relaxed en haast moeiteloos. In die laatste 2,5km haalde ik nog een drietal mensen in waarna ik met een tevreden grijns over de finish kwam in 57:40 – uiteraard niet een tijd om over naar huis te schrijven maar ach ik was tevreden. Het lijf had het goed gehouden en de versnelling was eenvoudig en krachtig geweest. Al met al reden om positief te zijn over de ontwikkeling!
En nu?
Op maandag 19 juni ga ik mezelf weer testen in Woerden tijdens de inmiddels
legendarische Singelloop over 10 kilometer. Met of zonder Corry. Eens kijken of
ik weer een beetje dichter in de richting van de 50 minuten kan geraken! Hoe
het ook afloopt daar: er valt altijd wel weer een mooi verhaal over te
vertellen. Watch this space!
Gepost op Looptijden.nl door Peter de Haan op zondag 21 mei 2017 00:19