Geplaatst door De door mij zeer
gewaardeerde hardloop- en blogcollega Arranraja schreef onlangs voor op het
Looptijdenplatform een uiterst lezenswaardig referaat over het vraagstuk
“Gewoonte of traditie”. Wanneer beschouw je nu iets als een gewoonte en/of
wanneer wordt het een traditie? Meestal ben ik daar vrij simpel in: na zeg maar
de tweede keer kan het zowel een gewoonte als een traditie zijn geworden. Als
voorbeeld: een tweede keer PA-ella op Vaderdag markeert het begin van een traditie;
een tweede keer Vechtloop in Weesp doet dat al evenzeer.
Toegegeven: de vlieger gaat in mijn optiek niet altijd op. Als twee mensen een
one-night stand hebben, dan is dat uiteraard geen traditie – dat zou een
contradictio in terminis zijn. Maar om, mochten diezelfde twee mensen de
hanky-panky voor een twééde maal beleven, dan opeens wél te spreken van een
gewoonte of traditie: dat gaat mij óók iets te ver. Over het algemeen vind ik
echter dat een traditie best al vroeg kan ontstaan.
Vandaag, op zondag 25 juni Anno Domini 2017, togen Arranraja en ik naar het pythagoreske (..) Weesp om derhalve volgens goede traditie de Loop langs de Meanderende Vecht gezamenlijk te verhapstukken (bron: Arranraja).
Voor mij begint deze Vechtloop-traditie pas echt: dit was voor mij de tweede keer na het sensationele debuut in 2016. Voor mijn loopmaat evenwel was het alweer het negende Weesper kunststukje als ik mij niet vergis. Maar ook als gezamenlijke Succesvolle Samenloop is de traditie nu (voor!)goed op gang gekomen.
In de dagen na mijn zinderende Woerdense Singelloop hadden zich twee significante zaken voltrokken. De dagtemperatuur was binnen een aantal dagen met maar liefst 10 graden gekelderd naar een zeer aangename 20 graden Celsius. Alles is betrekkelijk natuurlijk, U weet dat wel. Bovendien was mijn vege lijf goed hersteld van de afmattende Woerdense Warmtestuwing èn van de Haastrechtse Helletocht twee dagen daarvoor. Het enige dat mij sinds donderdag nog wat parten speelde was een onwillig bilspiertje ter linkerzijde. Gisterochtend bij de GR-training voelde ik ‘m nog lichtjes, maar toen ik vanmorgen uit mijn warme mandje sprong bleek mij niets meer van wat voor pijntje dan ook. Grrrrreat!
Na een eenvoudig doch voedzaam sportontbijt met veel vezels, vitaminen en mineralen jumpte ik om klokslag 9:42 uur in de Intercity richting Utrecht. Vandaar spoedde een Sprinter zich door Het Gooi om mij naar de plek des heils te vervoeren, het strijdtoneel van de 10km Vechtloop. Om kwart voor elf landde ik op Station Weesp Centraal, en een tiental minuten later kwam Arranraja er vanuit de richting Amsterdam zijn opwachting maken.
Het weerzien na precies een jaar was roerend en allerhartelijkst. Geanimeerd keuvelend legden wij in wandelpas de kilometer af die het station scheidde van de plaatselijke manege. Van daaruit zou het sportieve evenement zich voltrekken. Voornaam onderwerp van gesprek was de toestand van de Garmin van mijn loopmaat. Om de kwestie even kort te schetsen: het apparaat deed het niet. En dat terwijl het kleinood nog maar een half jaartje in zijn bezit was. Reden genoeg voor een lichte ontsteltenis, maar daarna herpakte Arranraja zich. Vandaag zou de Looptijden-app zijn elektronische metgezel zijn tijdens de loop, of liever gezegd: metgezellin, want een (virtuele?) dame genaamd Cindy zou ons namens de app per kilometer de verstreken tijd mededelen. En ook mijn Garmin kon natuurlijk nog een rol van betekenis spelen, maar ik respecteerde de drang naar autonomie van mijn loopkameraad volledig. Tenslotte garandeerde het gebruik van de looptijden-app hem natuurlijk de benodigde registraties voor op zijn Looptijden-profiel.
Vorig jaar verhapstukten (bron: Arranraja) wij gezamenlijk nog een afstand van 15 kilometer. Maar deze afstand was, net zoals de halve marathon, dit jaar van het programma geschrapt. Men wilde de Vechtloop wat compacter maken, zo stond er op de website te lezen, en om die reden werden de twee langste afstanden opgeofferd. Jammer, want ik wilde eigenlijk graag wel weer eens een 15km-loopje doen, net zoals overigens mijn goede loopvriend. Enfin, wij zouden er vandaag hoe dan ook een heel rustige gezamenlijke loop van maken waarbij we de ondergrens van 10km/h goed zouden bewaken. Maar veel meer ambities en pretenties dan dat hadden we niet. Wel, tot zover de goede voornemens.
Na het monteren van het startnummer, het slikken en spuiten van de doping en natuurlijk de hoogst noodzakelijke toiletbezoeken, werden wij om klokslag vier over twaalf dan eindelijk weggeschoten voor een hernieuwde gelukkige samenloop van omstandigheden. Het was heerlijk loopweer: de lekkere temperatuur, een matig briesje, de bewolking en héél af en toe een spettertje verhoogden de vreugde die in ons beider harten sowieso al huisde.
Net als vorig jaar leidden de eerste drie kilometers door het schilderachtige stadje, waar gelukkig de Albert Heijn ook weer open was. Zie mijn verslag van vorig jaar. Je weet tenslotte maar nooit: ik zou zomaar een telefoontje kunnen krijgen met de opdracht om nog wat levensmiddelen vanuit Weesp naar het Christelijke Gouda te verslepen.
Wij waren inmiddels druk in gesprek over de toestand in de wereld in het algemeen, en een aantal populaire culturele TV-programma’s in het bijzonder. Opeens schrok Arranraja wakker uit de gloedvolle conversatie. Hij merkte op dat als ‘ie niet eens wat beter zou letten op wat er om hem heen allemaal gebeurde, hij ook bitter weinig stof voor zijn epistel zou vergaren. Dit beseffende zijn wij de rest van de loop uiterst alert gebleven.
Terug uit het stadje schreden wij weer langs de manege voor (vind ik) het met recht mooiste gedeelte van de tocht: de zeven kilometer langs de fraaie meanderende Vecht. Wij hadden een groep jonge vrouwen vlak vóór ons lopen in de oranje clubkleuren van de Rabobank. Onder andere doordat wij op dat moment nog veel waarde hechtten aan ons eigen tempo verwijderden de dames zich langzaam van ons. Maar op één of andere manier wist ik dat onze tijd nog wel zou komen en dat wij deze lichtvoetige hindes te grazen zouden nemen vooraleer de finish zou zijn bereikt. In dat rotsvaste vertrouwen stiefelden wij vrolijk door.
Na de U-turn na iets meer dan 6 kilometer kwam dan inderdaad de ommekeer. Ik monsterde even mijn eigen krachten en die van mijn metgezel. Vervolgens besloot ik, zonder dit te overleggen, tot een versnelling. Tenslotte waren we weer op weg terug naar de Weesper Drafbaan en roken wij – zowat letterlijk – de stal. Zelf vind ik het erg prettig om in groepjes (ook al bestaan ze uit slechts twee personen) de kop te pakken en die niet meer af te staan. Arranraja volgde sterk en vastberaden in mijn kielzog. Eén keer nam hij het stuur over om ons links uit de flank langs een groepje van zo’n 8 breeduit lopende personen te wurmen. Hierbij ontwikkelde hij een ontzagwekkende doch zeer tijdelijke snelheid. Na het passeren van de groep nam ik als vanzelfsprekend mijn zelfverkozen rol weer over.
In kilometer 8 en 9 werd er door ons al flink opgeschakeld. Maar in kilometer 10 ging het gas er pas ècht goed op. Enerzijds konden wij veel lopertjes nog oprapen, waaronder de eerder genoemde Rabo-meisjes. En anderzijds namen wij vlak achter ons een oprukkende menigte waar die ons hetzelfde kunstje wilde flikken. En daar had ik nou even nèt geen zin in. Niet vandaag. In de laatste honderden meters was de versnelling zo enorm dat Arranraja het uiteindelijk niet meer kon volgen. In een netto tijd van 57:36 stoof ik over de vóór de manege gelegen finishmatten. Op 9 seconden werd ik gevolgd door mijn dappere metgezel die in het laatste stuk ook behoorlijk buiten zijn oevers was getreden. Zo was een aanvankelijk buitengewoon rustige loop op het eind toch nog uitgedraaid op een snelle en mooie apotheose!
De high-five die
wij elkaar direct na de finish toedienden was dubbel en dwars verdiend. Mijn
kompaan had – zo meen ik te hebben begrepen – een tijd gelopen die hij tevoren
niet had voorzien. En ikzelf was ook zeer tevreden over een relaxte loop met
een mooie set versnellingen in de laatste kilometers. En het mooiste: we hadden
die Rabo-dames toch maar mooi op tijd ingehaald, en wat is er mooier dan je
snode plannetje zo tot uitvoering te zien komen?
P.S. Het afscheid op station Weesp was uiteraard weer een tranentrekker eerste
klas. Arranraja en ik hebben Weesp vandaag weer eens laten zien wat
eendrachtige samenwerking al niet vermag. Het was vandaag een mooie Succesvolle
Samenloop geweest: het begin van een traditie zoals eerder betoogd, en wat ons
beiden betreft mogen er vanaf volgend jaar best meer Looptijdenvrienden de
schoentjes uit het vet halen voor het gezamenlijk verhapstukken (bron:
Arranraja) van deze Vechtloop!
Gepost op Looptijden.nl door Peter de Haan op zondag 25 juni 2017 22:58