Geplaatst door Time flies, en dat steeds sneller naarmate je ouder wordt. Het is een feit, een gegeven, je ontkomt er niet aan. Sinds de nostalgische Trip down Memory Lane in en om Leiderdorp begin juli (zie mijn vorige kletsverhaaltje) waren binnen no time ruim twee maanden verstreken. Die twee ongekend warme en droge zomermaanden hadden ons land op de rand van een watertekort gebracht dat – met dank aan Van Kooten en De Bie – schrijpend kon worden genoemd. Temperaturen die soms de veertig graden aantikten maakten ons volkje tot een stroperig volkje; alles werd gedaan en gelaten in een lagere versnelling dan normaal. Wat dat aangaat leek ons land net een mediterraan land deze zomer.
En hardlopen: tja dat zat er vaak domweg niet in. De Goudse Runners intervaltrainingen konden nog wel worden afgewerkt mits men zich gedeisd hield en veel dronk, maar vooral het langere duurwerk werd het kind van de rekening bij deze tropische omstandigheden. Uw dienstwillige dienaar had derhalve ongewild een veel te lang duurloopreces. En dat terwijl de hardloopagenda voor het najaar zich gestaag vulde. Maar daarover later meer.
Weeks na de Leiderdorpse Lijdensweg had de zaterdaggroep van de Goudse Runners nog zijn jaarlijkse Rose Run beleefd. Daarbij lopen de atleten 3 kilometer in het Groenhovenpark zo hard zij kunnen. Elke loper die over de finish komt krijgt dan van trainerswege een rode roos uitgereikt. Vervolgens wordt er een brunch aangericht waarvoor iedereen wat heeft klaargemaakt en meegenomen. Al sinds jaar en dag maken Elfriede (mijn lief) en ik de jam die zo heerlijk op de pannenkoekjes van Liesbeth en Wim gaat. Maar ook vele andere versnaperingen worden op het grote buffet geplaatst en met smaak verorberd.
Daarnaast werd er door ondergetekende en zijn kakelverse geregistreerd partner driftig vakantie gevierd. De boog kan immers niet altijd gespannen zijn, en voor ons dus ook niet. Deel één van die vakantie vond plaats in de Achterhoek, dat zichtbaar zuchtte onder de hitte. Daar genoten wij van een fiets- en wandelvakantie, zij het dat vaak de fiets- en wandeltochten door de warmte moesten worden ingekort. Voor het tweede deel togen wij richting Mongazon waar het eigenlijk ook veel te warm was en we vaak moesten uitwijken naar Lesalon. Het derde en laatste deel bracht ons in het zwoele Parijs. Oh la la. Ex aequo met Amsterdam de absoluut favoriete van alle steden waar ik ooit kwam. Ontelbare malen heb ik al in die stad vertoefd, and I love the city to bits zoals de Fransen dat tegenwoordig zo mooi zeggen. Ik voel me er compleet thuis zodra ik er ben, ik kan er blindelings overal de weg vinden naar alles, en ik vind het heerlijk om lekker Frans te toeteren en te merken dat ik het nog steeds kan. Wat ik ook merkte is dat mijn Frans door de Fransen wel veel vaker werd beantwoord met Engels – en dat had overigens niets te maken met mijn command of the French language. Maar enfin.
BTW het grootste glas is voor mij
Over dit vakantie-drieluik kan ik verder kort zijn: wij beiden hebben het ons allemaal buitengewoon goed laten smaken. Tezamen met het gebrek aan duursportinspanning maakte dit dat mijn buikje danig begon uit te dijen en dat het lichaamsgewicht navenant toenam. Alle in het voorjaar opgedane en onderhouden basisconditie werd in luttele weken vakkundig om zeep geholpen.
Uiteraard gaf dat allemaal geen pas, immers: ik had mij in vlagen van onbegrensd optimisme intussen ingeschreven voor een aantal serieus zware najaarsklassiekers. Achtereenvolgens de 10EM Dam-tot-Damloop, de Halve Marathon van Eindhoven en de 15km Zevenheuvelenloop werden achteloos door mij op mijn hardloopkalender gekwakt. Zoals gedurende de hele periode na mijn eerste Marathon in 2016 gebeurde dit zonder enige missie, visie en strategie. Laat staan beleid. Laat staan nadenken. En dat terwijl dat alles nota bene mijn vak is.
Waar ik mij traditiegetrouw niet voor had ingeschreven was de door mij zo verguisde maar tegelijkertijd geliefde Goudse Nationale Singelloop. Verguisd door het verschrikkelijke parcours, geliefd door de enorme gezelligheid in het (jawel!) kneuterige Gouda. Daarbij: het is het jaarlijkse hoogtepunt – qua hardlopen dan – voor zowat alle Goudse Runners. Dit is het evenement waar al mijn hardloopvrienden en –vriendinnen een jaar lang naar smachten, voor de meesten is het het enige evenement van het jaar waar zij zich überhaupt voor inschrijven. Het maakt in ieder geval wel dat het qua gezelligheid en saamhorigheid een geweldig festijn is – en het is daarom dat ik er toch graag aan meedoe.
Wie mijn prietpraat op dit blog door de jaren heen heeft gevolgd (zij bestaan!) weet dat ik al vele jaren onder een valse naam aan deze wedstrijd deelneem. Dit is niet omdat ik niet met deze loop geafficheerd wil worden, maar domweg omdat ik bijna nooit in de gelegenheid ben om mij onder mijn eigen naam in te schrijven. Dit behoeft een nadere toelichting: elk jaar op een kwade dag in mei – en op een zelfs voor Gouda godsonmogelijk tijdstip – start de inschrijving voor deze loop, en binnen een tijdsbestek van 15(!) minuten is dan de héle 10km uitverkocht.
Vijf jaar geleden lukte het mij voor het laatst om nog bij inschrijving een startbewijs te bemachtigen. Sindsdien moest ik elke keer weer de nodige capriolen uithalen om toch weer aan die vermaledijde start te kunnen verschijnen. Altijd met succes. En ditmaal was het niet anders. Ene Marcel had drie dagen voor aanvang van de loop nog zoveel last van een blessure dat hij mij smeekte om zijn ticket over te nemen. Uiteraard streek ik mijn hand over mijn hart. En dus: na Paul, Sietske, Gerrit, en Jimi zou in 2018 de naam Marcel op mijn torso prijken. Ik had het ‘m weer geflikt! Vrijdag 14 september was de Grote Goudsche Dag, en ik zou er gloeiend bij zijn.
Een kleine twee weken van te voren had ik mijn duurvermogen nog beproefd door deel te nemen aan een langzame duurloop over 15km tezamen met een viertal Goudse Runners onder leiding van GR-pionier Hans. Daarbij bleek mij dat met een laag tempo (we hebben het hier over een heel klein beetje meer dan 6 minuten per kilometer) deze inspanning goed vol te houden viel. Hans hield wel heel scherp in de gaten hoe het ging met mijn ademhaling en pasfrequentie, en hij maande mij af en toe om mijn druistigheid in te tomen. Tegen zoveel autoriteit ben ik natuurlijk niet opgewassen. De man die in 1979 de Goudse Runners startte en die nu met zijn 75(!) jaar nog steeds trainingen geeft en op een behoorlijk niveau zijn partijtje meeloopt: die spreek je niet tegen. Nimmer. Al was het maar uit beleefdheid.
Voorzichtig optimistisch over het uitlopen van de Singelloop wandelde ik op de wedstrijddag aan het begin van de middag richting de fysiotherapiepraktijk in de binnenstad. Daar kon vanaf 13:00 uur het startbewijs plus het bij de prijs inbegrepen hardloopshirt worden opgehaald. Binnen de praktijk was het al een drukte van belang. Op dit nog vroege tijdstip kwam ik al een aantal Goudse Runners tegen die relaxed – en een enkeling juist nerveus – naar de wedstrijd aan het toeleven waren. Zelf moet ik een toonbeeld van ontspannenheid zijn geweest: ik had mij voor vandaag slechts ten doel gesteld om de eerste twee ronden á 3.333km heel rustig te lopen – dan breekt het lijntje niet – en daarna in de derde ronde wat te versnellen. Dat zou gezien het reeds gememoreerde najaarsgeweld een verstandige move zijn, zo had ik mij bedacht.
Gezegend met startbewijs en prachtig rood Singelloopshirt togen mijn kerschversche eega en ik vervolgens naar etablissement De Pannenkoe. Dit doen wij al een jaar of drie op Singelloopdag: in plaats van de warme avondprak nuttigen wij een vroeg pannenkoekje die in mijn geval dan nog alle tijd heeft om in te dalen in het maagje en darmstelsel. Voor wie het weten wil: een topping van spek, appel en rozijnen en een afdoende hoeveelheid schenkstroop maakt mijn pannenkoek tot het ideale Singelloopvoer.
Na deze traktatie hadden wij nog voldoende tijd om het gehele Singelloopparcours al wandelend af te leggen, waarbij wij het tracé met een loepje zorgvuldig checkten op oneffenheden, obstakels en te smalle doorgangen. U moet weten dat het hier niet echt een singelloop behelst maar meer een stegen-en-straatjesloop door de Goudse binnenstad met hier en daar een stukje singel. Wat dat betreft kan Woerden meer aanspraak maken op de website singelloop.nl, maar dat geheel terzijde.
Inmiddels was het vijf uur geworden: hoogste tijd om thuis de kleertjes uit te zoeken aan het looprek. Traditie vereist dat hierbij het kortgemouwde Goudse Runnersshirt wordt gekozen, tezamen met passende korte tights en dito enkelsokjes. Zo behaaglijk was het immers wel: een mooie temperatuur van circa 17 graden ging het voor de lopers niet al te warm maken. Vervolgens nog even snel de doping versnijden en een flesje bronwater uit de koelkast snaaien. Tenslotte jasje recht, dasje recht, en vader ging op stap. Dat wil zeggen: op een drafje richting het starttoneel op de schilderachtige Goudse Markt.
Rondom het prachtige Gotische Stadhuis, dat uit de vijftiende eeuw stamt, was al een uitzinnige mensenmenigte waar te nemen. Maar in die drukte vond ik al snel mijn collega-Goudse Runners; de meesten gehuld in de karakteristieke kanariegele shirts met opdruk. Met mijn loopvrienden Nico en Peter liep ik een kilometertje warm in de pittoreske binnenstad. Met hier en daar vanzelfsprekend een hakkenbilletje en een kniehefje om de boel los te krijgen. Uiteraard waren wij bijtijds terug voor het startschot dat om 19:15 uur gelost ging worden. Intussen hadden wij onze collega’s die de kortere afstanden (3.5 en 7 kilometer) gingen lopen al uitgezwaaid en een enkeling al weer bij de finish verwelkomd. Om klokslag twee over zeven propten wij onszelf in het al flink gevulde 10km startvak. Het festijn kon aanvangen!
Eén ding was ik evenwel vergeten: mijn Garmin op tijd naar een kunstmaan laten zoeken. Pas één minuut voor aanvang gaf ik ‘m die opdracht – en dat trekt ie niet in zo weinig tijd. Enfin, het was dit keer niet erg: ik had toch al bedacht dat ik deze singelloop helemaal op gevoel wilde lopen, lekker relaxed, dus was dat uurwerkje ook niet zo belangrijk. Bij het startschot staakte ik dan ook direct mijn pogingen en ging ik onbevangen onderweg voor mijn drie rondjes.
Na ongeveer tweehonderd meter solitair lopen vond ik eindelijk de vrouw met wie ik de eerste kilometers zou doorbrengen. Uiteraard weer puur instinctief. Een vrouw met een blonde paardenstaart ditmaal, en gehuld in het rode Singelloopshirtje. Zij liep een snelheid van om en nabij de 5:45 per kilometer (zo bleek mij achteraf), en dat paste eigenlijk wel goed in mijn behouden opbouw. Maar in het laatste deel van de eerste ronde ging het me net een tikkeltje te langzaam en passeerde ik haar, op zoek naar een volgende al dan niet gewillige vrouwtjeshaas.
Ik trof echter niet alleen een vrouwtjeshaas, maar gratis en voor niks ook nog een mannetjesexemplaar. Zij liepen samen in iets hoger tempo, en gedrieën voltooiden wij de eerste ronde in een voor mij netto tijd van 19:02. Heerlijk relaxed, geen centje pijn, precies volgens plan. Ik bleef een ronde lang bewust achter dit hazenkoppel aanlopen om mijn druistigheid in te dammen en niet te hard te gaan. Lekker rustig ademen en goed op de pasfrequentie letten. Geen energie verspillen, eigenlijk best lekker zo. Bij voorgaande gelegenheden (behalve vorig jaar toen ik zelf de haas speelde) was het altijd gruwelijk afzien, met overigens wisselende resultaten. Nu was het gewoon een heerlijk ontspannen avondloop als training voor al die najaarsklassiekers.
Tegen het eind van de tweede ronde passeerde ik het stel waarachter ik mij zo comfortabel had genesteld. Zij hadden die ronde wel iets aan snelheid ingeboet, getuige de netto tijd van 19:06 over de tweede ronde. Nu was het tijd om heel lichtjes te versnellen in het laatste deel. Gewoon even die ronde op een iets hoger tempo doorkomen. En dat lukte prima. Het was inmiddels al aardig donker geworden, de dweilorkestjes langs de kant hadden hun biezen al gepakt, en het publiek begon langzaam weg te stromen.
Op het laatste stuk langs de Kattensingel beleefde ik iets bijzonders. Door het ontbreken van publiek en muziek, en door het feit dat iedere loper het behoorlijk druk met zichzelf had, ervoer ik opeens dat het stil, heel stil, was. En omdat ik toch al heel ontspannen liep werd ik die stilte heel indringend gewaar, een sereniteit die ongekend is bij wedstrijden en die ik anders alleen maar voel als ik ’s-avonds in het donker in mijn uppie aan het duurlopen ben. Een heel vredig gevoel gaf het, dat zeker.
In de steegjes en straatjes binnen de laatste kilometer gaf ik nog een beetje extra gas, en voldaan vloog ik over de finish in een netto tijd van 56:21. Dat betekende dat ik die laatste ronde in 18:23 had gelopen – een mooie negatieve split dus ook nog eens een keer.
Mijn allerliefste supporter ontfermde zich vlak na de finish over mij, en met vaste hand leidde zij mij naar de kraampjes waar water en sportdrank werden uitgedeeld. Daar trof ik onder anderen Karin, die ik vorig jaar nog had gehaasd naar een voor haar doen mooie tijd. Nu had ze het zonder mij nóg beter gedaan. Tja.
Ook trof ik bij de drankvoorziening hardloopcollega Andy, die trainer is bij die andere loopgroep die Gouda rijk is. Hmmm, eventjes lekker heulen met de vijand, eventjes zien of ik een transfer onder gunstige voorwaarden zou kunnen fixen. En ondertussen schichtig om me heenkijken om te zien of ik niet door mijn eigen Goudse Runners-trainers gesnapt zou worden. Gelukkig liep het allemaal met een sisser af en ben ik ook de komende seizoenen in het kanariegele shirt van de Goudse Runners te bewonderen.
Ik zal U de verhalen over het min of meer alcoholvrije bacchanaal met de Goudse Runners in café De Goudse Eend besparen. Een festijn dat op een wat bescheidener schaal nog in Huize De Haan werd voortgezet. Het feit dat iedereen in de navolgende dagen alweer volop aan het trainen was zegt hopelijk genoeg. Zondagochtend liep ondergetekende onder leiding van Hans een mooie hersteltraining over 11 kilometer. En uiteraard leef ik nu met grenzeloos optimisme toe naar het Grote Festijn tussen Dam en Dam, dat op zondag 23 september weer gaat losbarsten. En ondanks mijn nog wat gebrekkige duurvermogen heb ik er enorm veel zin in. De weersvoorspellingen voor aanstaande zondag zijn, as I write this, niet al te best – behoorlijk wat regen en een pittige wind waarvan het mij nog niet zeker is in welke richting ie gaat blazen. Maar ach, een mooi verhaal valt er altijd wel te vertellen. Rain or Shine!
Gepost op Looptijden.nl door Peter de Haan op donderdag 20 september 2018 01:10