In de serie ‘Nieuwe IJkpunten voor Peter’ was het vandaag de beurt aan de 15 kilometer. Deze afstand had ik slechts één keer eerder in wedstrijdverband gelopen. De prachtige en gedenkwaardige Midzomeravondloop in Bleiswijk had mij op 2 juli 2003 een prachtige tijd opgeleverd van 1:11:35. Het was zo’n avond waarop écht alles klopte, waarop ik zeker 10 kilometer lang een groep mede-Roadrunners mocht hazen, maar waarbij ik uiteindelijk veel sterker was dan elk van die lopers. Die avond had ik het gevoel alsof ik eindeloos kon doorlopen in dat tempo (4:46 de kilometer), zelfs tot aan de marathonafstand toe (and way beyond)… Ik vond het eigenlijk jammer dat met 15km die wedstrijd er toen op zat. Dat machtige gevoel heb ik daarna nooit meer meegemaakt bij lange afstandslopen.
Anno 2014 staat die 1:11:35 dus nog steeds als mijn Persoonlijk Record. Maar zoals ik in mijn vorige blogpost beschreef is het thans niet meer verstandig mij blind te staren op dergelijke toptijden. Andere Tijden Sport, U begrijpt inmiddels wel wat ik bedoel. Het werd dus hoog tijd dat er weer een nieuw ijkpunt kwam voor de 15 kilometer. Vandaag was dan uiteindelijk dat moment, tijdens de Klaverbladloop in en om Zoetermeer georganiseerd door ARV (Antilopen Rennen Vergeefs) ILION.
Toen ik vanmorgen vol opwinding uit mijn mandje stuiterde beloofde het al een mooie loopdag te worden. Het was wel een beetje een twijfelmomentje: konden de korte kleertjes weer aan of moest ik toch wat laagjes gaan aanbrengen? En tja, korte of lange tights?? Moeilijk moeilijk, beslissingen beslissingen. Gelukkig waren beide hardloopbroeken droog en beschikbaar, dus nam ik ze voor de zekerheid allebei maar mee.
Om een uurtje of 10 arriveerde ik bij de schitterend gerenoveerde atletiekbaan van ILION. Er was inmiddels een heerlijk zonnetje doorgebroken en ofschoon het nog wat fris was, was het pleit snel beslecht: kort ondershirtje, kort bovenshirtje en korte tights zouden voor mij het uniform vormen voor deze Klaverbladloop. U weet het: als het maar even kan ga ik (qua hardlopen dan) zo schaars mogelijk gekleed!
Op mijn gemakkie
haalde ik het startnummer en het kwartet speldjes op in de prachtige indoor hal
van ILION waarin een aantal sprint-/inloopbanen was aangelegd. In een oogwenk
was het startnummer op het bovenshirt gemonteerd. Vandaag kon ik gebruik maken
van mijn eigen chip, dus die zat sinds gisteravond al stevig op de linkerschoen
bevestigd.
Nu was het wachten nog op mijn jongste dochter Lianne, die mij vandaag zou
supporteren. Die tijd doodde ik met de gebruikelijke rituelen
(plassen/omkleden/water/banaan/plassen/inlopen/water/plassen/etc.). Allemaal op
zichzelf staande activiteiten die niet parallel kunnen worden uitgevoerd.
Althans, ik raad dat af.
Om 10 voor half 12 werden wij 15km-lopers naar het startvak gedirigeerd. Pas toen ik daarin had plaatsgenomen en de lopers om mij heen had gemonsterd, ontwaarde ik opeens Lianne in de uitzinnige mensenmassa om het startvak heen. Gelukkig, ze was op tijd en zou dus getuige kunnen zijn van mijn start!
Als een mooie service aan de hardlopers had ILION voor de langste afstand (15km) een aantal gangmakers vrijwillig aangewezen. Ik had al van te voren bedacht om van één van deze gelegenheidshazen gebruik te maken. Maar welke?
Ik zat te dubben tussen 1:20 uur (5:20 de km) en 1:25 uur (5:40 de km); ik wilde persé niet te rap van start gaan, maar juist een mooi opgebouwde race gaan lopen. Veel lange duurlopen had ik de laatste tijd niet in de benen: ik had me meer gefocust op de 5 en 10km, dus ik had ook niet de illusie dat ik een supersnelle tijd ging lopen vandaag. Ik rekende stiekem op een tijd lichtjes onder de 1:25 uur.
Het werd dus het mannetje met de (rode) ballon waarop stond “1u25”. In diens kielzog bracht ik na het startschot (ja toch maar weer!) de eerste honderden meters door. De haas met de “1u20-ballon” verwijderde zich met zijn groep lichtjes van ons. Logisch natuurlijk, maar het zat me niet lekker: ik vond het toch naar mijn smaak allemaal nèt iets te langzaam gaan. En dus bedankte ik even later mijn (op)start-haas voor bewezen diensten en versnelde ik het gat in dat nu voor mij lag. Ik veranderde in één klap mijn strategie: langzaam maar zeker naar die “1u20-haas” toe, niet overhaast, niet opblazen.
Tot mijn onuitsprekelijke vreugde ontstond er een groep mensen (bijna allemaal Roadrunners!) met precies hetzelfde strijdplan als ik. De verstandhouding was fantastisch, het tempo lag zeer constant, er werd qua kopwerk goed afgelost, en we informeerden elkaar regelmatig over tussentijden en waarschuwden elkaar voor obstakels. Dit kon gewoon niet beter!
Na 10 kilometer viel het groepje uiteen, maar ik kon met een drietal anderen stug blijven doorlopen in hetzelfde tempo. Zelfs een aantal venijnige bruggen tussen km 12 en 13 werden alleszins goed verteerd. Wat ook hielp was dat er uit het “1u20-groepje” mensen moesten lossen die vervolgens één voor één door ons werden opgeraapt. En ja hoor: na iets meer dan 13 kilometer streken we met z’n vieren neer op de 80-minuten-haas!!
Na even op adem te zijn gekomen (ik voelde de geleverde inspanning nu pas echt), liepen we uiteindelijk weg van de gangmaker richting de finish op de atletiekbaan. En daar gloorde dan toch echt het besef dat ik vandaag onder de 1:20 ging finishen!! Geweldig! En dat zonder me nou echt helemaal kapót te hebben gelopen….
Met nog een lekker eindsprintje vloog ik over de finishmat in een netto tijd van 1:19:17. Een niet voor mogelijk gehouden tijd, behoorlijk sneller dan dat ik van tevoren had ingeschat. En dus staat er een nieuw ijkpunt, een New Era PR, op een afstand die mij eigenlijk wel heel goed lijkt te liggen!
Lianne is (nog) niet zo’n hardloper, wie weet – zegt ze zelf ook – komt dat in de toekomst nog. Maar toen ik haar vlak na de finish vertelde dat ik zojuist het equivalent van 37.5 rondjes over de atletiekbaan had gelopen, werd ze toch wat bleek om de neus .
Gepost op Looptijden.nl door Peter de Haan op zondag 9 november 2014 21:29