Niet alleen Red Bull geeft je vleugels….

Geplaatst door

….néééé dat is niet alleen voorbehouden aan dat energiedrankje!

Ik zal er niet omheen draaien: sinds een aantal weken heeft bij mij (en bij haar ook natuurlijk) de liefde genadig en overweldigend toegeslagen. Zo’n liefde die niet alleen dol enthousiasme en opwinding teweeg brengt, maar ook één die (nu al!) zóveel rust, bekrachtiging, vertrouwen, warmte en toekomst geeft. Ja, zo eentje dus. Niet alléén roze wolken maar ook structuur en zingeving. Ik kan er nú al hele blogs over volschrijven, maar misschien is Looptijden.nl daar niet helemaal het geschikte platform voor .

Voor wie mij de laatste weken wat ‘stilletjes’ vond: ziehier de oorzaak!

Eigenlijk had ik na de laatste 5km 3-Plassenloop op 30 november de wedstrijdschoentjes voor dit jaar al aan de wilgen gehangen. Er was een mooi PR van 22:35 gescoord, de donkere dagen rondom Kerst kwamen zo zoetjesaan in het vizier, dus leek dat mij aanvankelijk een mooi moment om voor 2014 op het ‘hoogtepunt’ te stoppen. Althans, dat vond ik toen. De geest was een beetje uit de fles, en ik was inmiddels al begonnen met trainingen die mij in maart goed voorbereid aan de start van de CPC halve marathon moeten gaan brengen.

Toch was ik eigenlijk wel behoorlijk aan die Zoetermeerse 5kilometerloopjes verknocht geraakt. Er zat een heel fijne stijgende lijn in de prestaties, het is altijd gezellig om bij de Roadrunners te vertoeven, en nóg een 5km-loopje zou mijn trainingsschema niet ernstig verstoren. En dus daagde het mij dat ik mij erg ongemakkelijk zou gaan voelen mocht ik de allerlaatste editie van dit jaar van de 3-Plassenloop overslaan. Het begon alweer danig te kriebelen! Bovendien voelde ik mij door de gebeurtenissen beschreven in de bovenste alinea buitengewoon bekrachtigd….

De oplettende lezer begrijpt ‘m inmiddels al wel: gisteren 21 december reisde schrijver dezes wederom af naar Zoetje voor zijn 18e en nu écht laatste hardloopfestijn van 2014! Het was een grauwe, niet al te koude maar tamelijk winderige ochtend, die maakte dat ik mij voorshands weinig illusies maakte over een toptijd. Het zou gewoon een gezellig loopje in Kerstsferen worden, waarin ik wel zou zien waar het scheepje ging stranden. In die stemming arriveerde ik om half 10 bij het Noord-AA meer, aan de boorden waarvan het Roadrunners-clubhuis schitterend is gelegen.

Vandaar het PR

Na een snelle uitvoering van de bekende routinematige handelingen (inclusief doping) had ik voldoende tijd om ruim aandacht te besteden aan inlopen en warming-up oefeningetjes. Tot mijn vreugde zag ik een mij van vroeger bekend gezin komen aanwandelen: man, vrouw en twee dochters die samen met mijn twee dochters op de Montessorischool in Zoetermeer hadden gezeten. Onze twee gezinnen hadden destijds menig Avondvierdaagse met elkaar verwandeld.
Het weerzien was natuurlijk allerhartelijkst! Vader is een fervent hardloper, en ook zijn twee dochters waren al vroeg enthousiast gemaakt voor deze sport. Ze zouden vandaag alle drie meelopen, en moeder zou de dappere strijders aan de finishlijn verwelkomen!

Gezellig keuvelend over weleer liepen wij tegen half 11 naar het startvak, waar wij vervolgens naar inmiddels eeuwenoude traditie door het organisatie-opperhoofd werden weggetoeterd. Zoals gezegd zou ik er dit keer heel onbevangen ingaan. Maar drommels, wat ging dit vanaf de eerste meters al lekker! Overigens had dit voor een groot deel te maken met de straffe wind in de rug gedurende de eerste twee kilometers. Iedereen was er goed van doordrongen dat de problemen pas in het laatste stuk zouden gaan komen. Ik mocht mij dus na deze snelle start niet al te rijk rekenen.

Een blik op de wedstrijdklok na precies één kilometer leerde mij dat het wel érg hard ging! 4:19 zou, mits lineair doorgetrokken, uitkomen op een tijd van 21:35! Dat zou – zo besefte ik mij – veel te veel van het goede zijn. Dus zocht ik snel een groepje op om in een zo comfortabel mogelijke cadans te komen. Dat gaf gedurende een halve kilometer wel wat soelaas, maar uiteindelijk kwam ik er achter dat dit allemaal wel ietsje te langzaam ging.
Samen met nog een andere loper (van Antilopen Vereniging Ilion) koos ik vervolgens het hazenpad naar de vrije ruimte die voor ons lag. We schakelden op naar een tempo dat voor ons beiden nog nét behapbaar was. Ikzelf deed het kopwerk: dat vind ik altijd prettiger dan te volgen. Mijn metgezel had het zwaar – dat hoorde ik aan de moeilijke geluiden die hij zich liet ontvallen. Toch bleven we bij elkaar lopen en dat vond ik als gangmaker wel zo prettig.

In een nog steeds hoog tempo verschalkten wij menig hardlopertje-doodlopertje en passeerden wij het 4-kilometerpunt met (bij mij) nog redelijk wat peut in de tank. Maar nu zou de ellende pas goed losbarsten! De wind, die alleen maar verder leek te zijn aangewakkerd, kregen wij nu vol op de kop. Dit werd Stoempen, Snot en Sterven, zoals Mart Smeets ooit treffend beschreef.
Toch bleef het pasritme nog steeds hoog, hoewel we wel enigszins aan snelheid inboetten. Ik begon nu wel flink af te zien, en ook mijn metgezel was blij dat hij – in mijn kielzog – het leven had.

Het verraderlijke na 4 kilometer is, dat je in de verte de finish al ontwaart maar dat je die ene kilometer in een grote boog er naartoe moet lopen. Hemelsbreed lukt helaas niet, tenzij je over het water (of over de bodem ervan) kunt lopen. Maar dat kunnen wij aardse wezens niet. Dus dan toch maar het kromgebogen pad belopen en verschrikkelijk afzien.

Verschrikkelijk afzien

Met zijn tweeën vlogen we over de finish in een heldentijd van 22:22, en daarmee waren alweer 13 secondjes van het PR afgepeuzeld! Ik was euforisch, dat kunt U zich wel indenken neem ik aan, maar tegelijkertijd vroeg/vraag ik mij af hoe ik mij zou hebben gevoeld als ik langzamer had gelopen dan in november. Natuurlijk kan het wel eens voorkomen dat ik een langzamere race loop, en tja daar heb ik dan maar mee te dealen…

Mijn metgezel kwam op mij aflopen met een grote grijns en sloeg mij joviaal op de schouders. Ik werd uitbundig bedankt voor het haaswerk dat ook hèm tot een voor zijn doen heel scherpe tijd had gebracht. Zelfs verontschuldigde hij zich er voor dat hij niet af en toe de kop had kunnen overpakken: hij was allang blij dat hij het moordende tempo had kunnen volgen. Ikzelf had daar zoals gezegd geen enkele moeite mee.

Na nog even vader en zijn twee dochters hartstochtelijk over de eindstreep te hebben gesupporterd, werd het tijd om snel naar het clubhuis te lopen en alle vermoeienissen even lekker van mij af te douchen. Het was alweer een uiterst geslaagde en perfect georganiseerde 3-Plassenloop geweest!

Eerste 33 in de uitslag van de 3Plassenloop 21 december 2014

Ik wens iedereen op Looptijden, en in het bijzonder de min of meer trouwe lezers van mijn blogje, een heel fijne Kerst en Jaarwisseling toe met evenveel liefde, warmte en zingeving als dat ik nu mag ondervinden én geven. Want geloof me, dan ben je écht gezegend…

Ik ‘zie’ jullie allemaal weer in het Nieuwe Jaar! Hartelijke groet, Peter

Gepost op Looptijden.nl door Peter de Haan op maandag 22 december 2014 16:29

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.