Geplaatst door Een mens kan, zelfs al heeft ie een marathon gelopen, zich niet blíjven verschuilen achter het verhaal dat ie aan het herstellen is. Toegegeven: de eerste dagen na de succesvol verlopen Monstertocht in Leiden kon ik amper een trap óp, laat staan áf. Mijn bovenbenen stonden dat eenvoudigweg niet toe.
En ook in de periode erna gaf mijn lijf zo nu en dan het seintje: “wat je me daar op 22 mei geflikt hebt, dat laat je voorlopig maar uit je botte harses”. Duidelijk genoeg, toch? Maar ja: het bloed kruipt op een gegeven moment toch weer waar het eigenlijk niet gaan kan. Al snel na Leiden had ik weer een steelse blik geworpen op de hardloopkalender. Eén ding was zeker: het zouden voorlopig beduidend kortere loopjes zijn. Dit was het – zwaar bevochten – compromis tussen lijf en geest.
Mijn begerige blik viel al snel op de 10km Singelloop in het nabij gelegen Woerden. In 2014 had ik daar mijn debuut gemaakt, en de écht verstokte lezertjes herinneren zich misschien nog het enthousiaste verslag over een échte Singelloop. Want Woerden heeft een heuse Singelloop, en Gouda jammer genoeg niet. Wat in Gouda een singelloop heet is in werkelijkheid een stegen-en-straatjesloop waarbij af en toe een stukje singel wordt aangetikt. Maar enfin, genoeg daarover.
Zo gezegd, zo gedaan: na de inschrijving werd het vizier gericht op de tocht rondom de mooie binnenstad van Woerden. Het parcours voor afgelopen maandagavond bestond uit een drietal ronden van respectievelijk 3, 3.5 en 3.5 kilometer. Men kon naar believen 1, 2 of 3 ronden lopen. De start en finish was bij het Kalsbeek College dat vlak buiten de singels is gelegen naast het fraaie Brediuspark.
De loop is tamelijk populair in de regio, dus ook aardig wat Goudse hardloopliefhebbers waren op het evenement afgekomen. Mijn entourage bestond uit Goudse Runners-hardloopvriend Wim die zich ook aan de 10 kilometer zou wagen, en zijn vrouw Liesbeth en Goudse Runners-trainer Ed als supporters. Gevieren waren wij ongeveer een uur voor de start ter plekke. Het was een toch behoorlijk warme en benauwde avond in het Utrechtse stadje. Oei. Heel korte-kleertjes-weer dus: singletje en korte tights zouden hopelijk niet te warm zijn in deze benauwde omstandigheden. Anders zou het wel een erg naakte bedoening worden in het overwegend Christelijke Woerden. Dat kon ik ze niet aandoen daar. Trouwens: waar speld je dan je startnummertje op? In ieder geval niet op de mouw.
Wie mijn verhaaltjes wel eens leest weet misschien dat ik een zekere haat-liefdeverhouding heb met de 10 kilometer. Er is iets mee. Vaak kan ik mijn krachten niet goed verdelen, iets wat mij bij de 5km, de 15km en grotere afstanden meestal wèl goed lukt. Wat het is: ik weet het niet. Een 5km kan ik lopen in 22 minuten, en een 15km in 1 uur 15 minuten. Dan moet het, zou je zeggen, toch mogelijk zijn om die verrekte 10km fors en structureel onder de 50 minuten te douwen.
Vanavond zou ik het weer proberen – zo had ik mij voorgenomen. Na het startschot zou ik aanvankelijk net iets boven de 5 minuten per kilometer gaan zitten, om vervolgens langzaam maar zeker op te versnellen. En aldus geschiedde. De eerste kilometers gingen goed, ofschoon ik de warmte en de benauwdheid behoorlijk voelde. Maar na iets minder dan 5 kilometer ging de warmte als een betonnen koker om mijn borstkas klemmen. Deze snelheid was gewoon niet langer meer vol te houden. Ik moest langzamer gaan lopen en proberen om mezelf te herpakken.
In de laatste ronde van 3.5 kilometer leek het vlammetje weer een beetje te gaan branden. Maar ik had – dacht ik – wel teveel tijd verloren op het schema van 50 minuten. De finish kwam in zicht, of eigenlijk: ik hóórde de finish, want daar was het een kabaal van jewelste. Ik versnelde en versnelde want de verlossende finishmat naderde en naderde en de 50 minuten waren nog niet verstreken. Zou ik het uiteindelijk tóch nog gaan halen??
De eindsprint over de laatste honderden meters werd woester en woester, en wanhopiger en wanhopiger. Een plotseling opkomende golf van misselijkheid zorgde ervoor dat het allemaal nog zwaarder werd. Kokhalzend legde ik de laatste tientallen meters af om mij vervolgens in een netto tijd van 50:03 over de finish te storten. 50:03………4 seconden te langzaam!! Aaarghhhhhhh!
Net na de finish werd ik in een tamelijk grote mensenmenigte gefuikt. Ik kreeg een flesje sportdrank aangereikt waarvan de aanblik mij nóg misselijker maakte. Bijna had zich een stuitend Woerdens drama afgespeeld dat velen onaangenaam en onsmakelijk zou hebben getroffen. Maar gelukkig: net op tijd vond ik een gaatje naar buiten, naar de vrije ruimte, daar waar ik langzaam weer tot mezelf kon komen en de misselijkheid stukje bij beetje verdween.
Toen ik weer een beetje op krachten was gekomen spoedde ik mij terug richting het finishgebied om Wim over de finish te supporteren. Ook hij was blij dat de beproeving erop zat: het was zwaar geweest daar in Woerden – dat hoorde je ook van alle kanten.
Wim doet net zo lang over het douchen als dat ie over de 10 kilometer doet. Dat gaf mij dus meer dan voldoende tijd om mij bij de organisatie van de Singelloop te vervoegen.
Grote sommen gelds heb ik ze geboden. En allerhande zaken in natura. Toen dat allemaal niet hielp heb ik mij moeten bedienen van de meest afschuwelijke dreigementen. En dan bedoel ik ook écht afschuwelijk: als men in de uitslag niet 4 seconden van mijn tijd zou afhalen dan zou ik zélfs overwegen om volgend jaar niet deel te nemen. Zo! Een zwaarder dreigement verzin je niet, toch?
Ondanks alle emotionele chantage bleek de organisatie niet bereid om mij ter wille te zijn. En zo bleef die 50:03 een beetje (boel!) hatelijk op het uitslagenlijstje staan. Niets aan te doen. Enfin, dan moeten ze volgend jaar maar voelen.
Op 26 juni gaan Looptijden-blogvriend Arranraja en ik in Weesp gezamenlijk ten strijde trekken tegen de elementen en de af te leggen afstand van 15 kilometer. Dat gaan we doen tijdens de door hem hoog aangeprezen Vechtloop. Eén ding is zeker: wij zullen niet met elkáár de degens kruisen, maar juist proberen er een gezamenlijk loopavontuur van te maken met een niet overdreven hoog tempo. Tja, en wellicht vloeit uit dit alles ook een gezamenlijk verslag voort, we gaan ons eitje daar nog over leggen. Watch this space!
Gepost op Looptijden.nl door Peter de Haan op woensdag 15 juni 2016 21:56