Geplaatst door Hij had het al bijna twee jaar geleden geopperd. In oktober 2014 liep ik in Amsterdam-West de Sloterplasloop – en toen dit nieuws meesterblogger Arranraja had bereikt, schreef hij mij zoiets als: “Als jij jouw loopgebied toch zo ver naar het beschaafde Noorden aan het uitbreiden bent, dan kun je net zo goed eens aan één van mijn loopjes meedoen. Dan zouden wij elkaar in levenden lijve kunnen ontmoeten en wie weet zelfs samen lopen. Dat zou nog eens een aardige dubbele blog kunnen opleveren”.
Nooit kwam het ervan – vanwege uiteenlopende oorzaken dan wel redenen. Afgelopen zondag kon ik er – vond ik – niet meer onderuit. Niet dat ik er ooit onderuit wilde hoor, maar nogmaals: er was domweg niet eerder gelegenheid geweest.
In Weesp, onder de rook van Amsterdam, zouden op 26 juni in het Jaar des Heeren 2016 twee bloedfanatieke Looptijden-bloggers elkaar te langen leste ontmoeten en de Vechtloop over 15km gezamenlijk lopen. We zouden elkaar niet opzwepen tot ongekende toptijden, integendeel: we zouden er een relaxte duurloop van maken met een tempo van om en nabij de 6 minuten per kilometer (voor de hogere wiskundigen: dit is nabij en om de 10 kilometer per uur). Zo hadden wij het in de voorafgaande beschietingen afgesproken. 10 kilometer per uur betekent een eindtijd van 1 uur 30 minuten, en daar was het vizier dan ook op gericht. Onze PR’s zouden ditmaal niet scherper gesteld worden.
De weersvoorspellingen voor de gewraakte zondag waren al gedurende de hele voorafgaande week allerbelabberdst. Stortregenen zou het, gepaard met donder en bliksem. Geen vooruitzicht om met juichend hart naar zo’n feestelijke dag uit te kijken. Maar ja, wat doe je eraan? Elke keer maar wéér gluren en hopen dat het beter wordt.
Ik was op zondagochtend net uit mijn warme nestje gekropen toen mijn telefoontje mij verklapte dat het allemaal wel mee zou vallen met dat weer. Het KNMI had speciaal voor Weesp en Omstreken code groen (= doorlopen!) afgegeven. Joepieee! Vandaag ging het dus gebeuren en we zouden het qua weer nog droog houden ook!
Na een eenvoudig doch voedzaam sportontbijt en een kortstondige twijfelpartij aan het looprek vertrok ik klokslag twee over negen richting Station Gouda. Vandaar zou Boemel I mij naar Duivendrecht, en Boemel II mij vervolgens naar Weesp brengen. De NS kende dit keer geen problemen met ijsvorming, bladeren, sein-, wissel- of andere storingen en/of stationsontruimingen. Zo kon het zijn dat ik mijn ingebouwde slack (Frans voor tijdbuffer) niet hoefde te benutten en dat ik derhalve al vroeg op Weesp Centraal arriveerde. Probleem: ik moest nog even op mijn loopmaat wachten die pas een half uur later vanuit het verre Diemen op Weesp zou landen. Die tijd benutte ik door op het station alvast even flink mijn stempel op Weesp te drukken.
Een uur voor aanvang arriveerde Arranraja dan op Spoor 2. De begroeting was allerhartelijkst en na het uitwisselen van de eerste beleefdheden togen wij gezamenlijk richting Manege Bleijenberg, het start-, doorkomst- en finishtoneel van mijn eerste (en zijn zóveelste) Weeschpsche Hardloopbeproeving.
Deze zondag waren er geen paardenrennen maar mensenrennen in Weesp. Na het op de shirts spelden van de startnummers en het afgeven van de sporttassen togen twee sportbroeders-vol-wedstrijdspanning na het inlopen naar het toiletgebouw. En niet al te lang daarna nogmaals. Nadat al het overtollig gewicht geloosd was konden wij uiteindelijk in het startvak plaatsnemen en de verdere gebeurtenissen afwachten. Intussen stond ondergetekende natuurlijk alweer stijf van de doping.
Tobatleet in de zandbak 
Succesvolle Samenloop Gestart
Om (alwéér
klokslag!) drie over twaalf werd de hinnikende en trappelende meute dan
eindelijk weggeschoten. De grote Draverij vanaf Drafbaan Weesp was begonnen.
Met Arranraja als meesterlijke gids liepen wij eerst een ronde door het uiterst
pythagoreske (…) oude stadje. Feilloos wees hij mij alle pleisterplekken, en
aanvullend duidde hij ook alle supermarkten aan die op deze Dag des Heeren
geopend waren. Niet onhandig, want mócht ik nog wat moeten inslaan voor het
Avondmaal dan wist ik waar ik moest zijn.
Het was inmiddels zonnig, warm en benauwd geworden. Dit leverde wat moeizame eerste kilometers op – in ieder geval van mijn kant. Het tempo lag (zoals afgesproken) niet al te hoog, zodat ik snel aan de warmte kon wennen. Na een klein kwartiertje verlieten wij het stadje weer en snelden wij naar de manege voor de eerste doorkomst na 3 kilometer. Vervolgens zouden wij een zevental kilometers langs de Vecht gaan afleggen, 3.5km heen en 3.5km terug.
Het gedeelte langs de fraaie meanderende Vecht is met recht het mooiste gedeelte van deze loop. Onderweg maakte Arranraja mij attent op diverse fraaie monumentale huizen en boerenhofsteden die aan de al nèt zo meanderende weg waren gelegen. Op het water was het een drukte van belang. Het was mooi weer, er stond een verkoelend briesje, dus menigeen had het water opgezocht om zich er te verpozen. Wijzelf verpoosten ons al hardlopend, we zuchtten onder de warme zonnestralen en verwelkomden elk schaduwrijk stukje parcours waar – meestal – ook de wind opstak. We genoten van de toeschouwers die ons hartstochtelijk aanmoedigden. Men was niet massaal uitgelopen, maar bij deze ook niet al te massale loop bleek maar weer dat kwaliteit het altijd wint van kwantiteit. De twee vrouwen langs de kant met hun cow bells (mochten ze het stomtoevallig lezen: ja, jullie!) verdienen een speciale vermelding. Hun aanstekelijke gebeier toverde een grijns op mijn gelaat die er gedurende de rest van de loop niet meer af te beitelen was.
Arranraja leek inmiddels met andere zaken bezig. Het was te zien en te horen dat hij het langzaam maar zeker zwaarder begon te krijgen, to put it mildly. Hij concentreerde zich dan ook vanaf – zeg – kilometer 8 steeds meer op zijn eigen innerlijke processen. Die kwamen kortweg op het volgende neer: hoe in vredesnaam dit tempo vol te houden met nog zoveel kilometers te gaan? Toegegeven: we gingen al 7 kilometer lang wat sneller dan afgesproken en we hadden al aardig wat gewonnen op het schema van anderhalf uur. En toegegeven: ik voelde mij buitengewoon goed en was ook wel erg enthousiast aan het hazen, een activiteit die af en toe ook door andere lopers werd benut.
Opdrachtgever 
Haas
Na 10 kilometer passeerden wij andermaal de manege en moesten wij enige tientallen meters over onverharde grond (zand) ploegen. Daarna kwam nog een stuk van 2.5 kilometer heen in noordelijke richting, gevolgd door een U-turn en vervolgens 2.5km terug in tegengestelde (zuidelijke richting). Voordeel van dit soort trajecten: je ziet meer lopers dan wanneer je slechts van A naar B zou lopen.
Het sierde Arranraja buitengewoon dat hij de laatste kilometers op karakter en enorme wilskracht wist af te leggen en dat hij de door mij ingezette versnelling na 14 kilometer warempel nog wist te volgen. Het tekent zijn instelling om door muren te gaan en zelfs de zwaarste beproevingen te doorstaan. Gezamenlijk bereikten wij de vóór de manege gelegen finish in een netto tijd van 1 uur, 27 minuten en 17 seconden. Hiermee hadden we bijna drie minuutjes van onze voorgenomen tijd afgeknabbeld! Reden genoeg om uiterst tevreden te zijn over een prachtige gezamenlijke loop in een prachtige omgeving.
We gaan dit vaker doen – zo spraken wij met omfloerste stem tot elkaar bij het roerende afscheid op Station Weesp. Wanneer: wij weten het niet. Waar: wij weten het niet. Hoe: idem dito. Maar de intentie is er. En toen kwam er een olifant met een héél lange snuit.
Zie ook het fenomenale verslag van Arranraja: https://arranraja.wordpress.com/2016/07/03/succesvolle-samenloop/ (met fraaie foto’s)
Gepost op Looptijden.nl door Peter de Haan op dinsdag 28 juni 2016 19:09