Geplaatst door De boog kon natuurlijk niet gespannen blijven. Het was me ook wel een heftig voorjaar geweest met onder andere vier halve marathons en één hele. Plus uiteraard een ongelooflijke hoeveelheid trainingsuren: het had een behoorlijke aanslag op het fysiek en op de vrije tijd gepleegd. Ook ruilde ik op 1 juli mijn baan bij de uitvoeringsinstantie voor werknemersverzekeringen in voor een baan bij de uitvoeringsinstantie voor sociale verzekeringen. Kortom: opschudding genoeg, zoals U wellicht zult begrijpen.
Na de Succesvolle Samenloop eind juni in Weesp dompelde ondergetekende zich dan ook onder in een duurloopzomervakantie van 2.5 maand. Wél volgde ik trouw (en Volle Bak) de Goudse Runnerstrainingen op zaterdagochtend en dinsdagavond. Op deze manier hoopte ik de boel wel een beetje op peil te houden voor alle geplande najaarsklassiekers van 2016.
Gisteren, op
vrijdag 9 september, tijdens een warme avond op de thuisbasis Gouda haalde ik
dan eindelijk weer de wedstrijdschoentjes uit het vet. En de wedstrijdkeuze was
op zijn zachtst gezegd opmerkelijk: de door mij zwaar verguisde
Stegen-en-Straatjesloop in Gouda zou de aftrap vormen voor het naseizoen. Wie
mijn verhaaltjes wel eens leest (ja ja zij bestaan echt!) weet van mijn haat/liefdeverhouding
met de Goudse Nationale Singelloop, de officiële naam voor het evenement.
10 kilometers lang draaien en keren: de Amstel Gold Race is er werkelijk niets
bij. Reeds maanden van tevoren geef ik verschrikkelijk af op de loop waar alle
andere Goudse Runners smachtend naar uitkijken. Ik vind deze loop maar niks, zo
laat ik iedereen voortdurend, gevraagd maar vooral ongevraagd weten. Maar tóch
sta ik elk jaar weer aan de start….. Uiteraard had ik ook dit keer weer een
startnummer van iemand anders overgenomen. Zo heette ik ditmaal Gerrit
(dankjewel Gerrit), na de afgelopen 2 edities respectievelijk Paul en Sietske
te hebben geheten. Genoeg reden/oorzaak voor enorme identiteitscrises zou je
zeggen, maar ach alles went.
Na de edities van 2004, 2013, 2014 en 2015 was het dit jaar tijd voor een mooi jubileum: mijn vijfde start op het Goudse Parcours. Het was zoals bijna elke vorige keer een zonnige, warme en benauwde bedoening op de Markt, beroemd door het prachtige Gothische Stadhuis dat al sinds de 14e eeuw midden op die Markt staat. Hier zou het startschot worden gegeven en na 3 ronden van 3.33etc. kilometer zou de finish direct naast het stadhuis plaatsvinden.
Vorig jaar was door de hitte en mijn gebrek aan vorm deze loop op een klein fiasco uitgelopen. Ik kwam compleet verrot over de finish in een zeer matige tijd van 53:50 (sorry Sietske). De volgende 10km-race die ik liep was het Drama van Woerden afgelopen juni waarbij het kotsen nader stond dan het braken en ik de 50-minutengrens met een lousy 3 seconden overschreed – een domper van jewelste. Die 10 kilometer, zo bleek ook toen weer, is niet mijn favoriete afstand. Maar de aanhouder wint zeggen ze wel eens, dus ging ik het weer vol goede moed proberen.
Het leuke van de Singelloop is wel, dat ook vele Goudse Runners de weg naar de Markt weten te vinden. Dat maakt het allemaal best gezellig en het geheel voor mij dus net draaglijk. De sfeer zat er bij ons lopertjes goed in en na nog een stukje gezamenlijk warming-uppen en inlopen spoedden wij ons naar het startvak. Tussen die bedrijven door had ik alle noodzakelijke doping aan- en ingebracht en was mijn blaas afdoende geledigd.
Om kwart over zeven scherp schoot een ongetwijfeld héél belangrijke sponsormeneer ons weg voor de monstertocht over 10 kilometer. Ondanks het feit dat ik van te voren behoorlijk had gedronken en gekoeld sloeg de warmte vrijwel direct toe. Toch lag het tempo behoorlijk hoog: net boven de 12km/h in de eerste ronde was onder deze omstandigheden behoorlijk snel en ik vroeg mij af hoe ik dat in vredesnaam zou kunnen volhouden. Ik pakte wel alle bekers water en sponzen aan (en soms ook af) die mij tijdens de loop werden aangereikt. Dat was wel belangrijk, want oververhitting lag op de loer, in ieder geval bij mij.
Bij de eerste doorkomst op de Markt was de inspanning al zwaar geweest. Gelukkig was er veel publiek komen opdagen dat ons vermoeide lopers enthousiast aanmoedigde. En ook de dweilorkestjes op diverse plaatsen langs het parcours verhoogden de sfeer en de moraal voor de atleten.
De tweede ronde van 3.3km was het zwaarst – maar dat had ik al van te voren ingeschat. Gewoon proberen om een cadans te vinden, om aan te sluiten bij een klein groepje dat nèt het goede tempo onderhield. Hangen en wurgen dus. En weer alle verfrissingen aanpakken die voorhanden waren. Ook waren er her en der op het parcours bekenden geposteerd die mij nog een extra hart onder de riem staken.
Bij de tweede passage op de Markt zat ik er dubbel en dwars doorheen. Maar ik moest nog één volle ronde afleggen voordat deze onmenselijke kwelling tot een einde kon komen. Voor de derde keer die lange winkelstraat – de Kleiweg – door, daarna een stukje langs de Kattensingel, een ronde om het Bergen IJzendoornpark en weer een stuk langs de Kattensingel. Overigens noem ik dat park altijd het IJzeren Heinenpark, tot vermaak van weinigen en afgrijzen van velen. Na het stuk singel nog veel draaien en keren in de binnenstad tot de verlossende finish.
Hoe het kan weet ik niet maar na 8km ploeteren, beulen en immens afzien kwamen zowaar de krachten weer wat terug. En ik ging versnellen. Niet echt sensationeel versnellen, maar toch. Het was duidelijk dat ik de stal rook. Opeens haalde ik ook veel mensen in, en dat sterkte mij aanzienlijk.
In het laatste straatje vóórdat wij de Markt opdraaiden richting finish hoorde ik de omroeper van dienst brullen: “Nu opschieten om onder de 50 minuten te lopen!!” Mijn horloge had ik tot op dat moment niet geraadpleegd: hij had vlak voor de start geweigerd de satelliet te vinden dus ik had besloten het onding geen blik waardig meer te keuren. Maar nu werd mij met een schok duidelijk dat het erom ging spannen… Weer die 50 minutengrens, zou ik het nu verdorie wèl halen??
De versnelling was buitenaards kan ik U mededelen. Als De Witte Keniaan van Gouda snelde ik over de cobble stones op de Markt richting de finishmat. En op 50:01 stoof ik met een noodgang over die vermaledijde eindstreep en was het lijden ten einde.
“Wat een drama”, zullen de oplettende lezertjes nu concluderen. Weer net boven die rot 50 minuten, en nu zelfs met maar één seconde. Maar niets is minder waar. Het had na het startschot maar liefst 13 seconden geduurd alvorens ik de startmat overschreed. Mijn werkelijke – netto – tijd was dus niet 50:01 maar 49:48! En daar was ik dus on-ge-loof-lijk blij mee.
Mijn allerliefste supporter ving mij vlak na de finish op en begeleidde mij naar de vrije ruimte waar ik met vele bekers water en sportdrank kon herstellen van deze monsterinspanning. Daarna gingen wij ons melden bij de andere GR-lopers en supporters bij het finishvak om de andere binnenkomende collega’s te verwelkomen. We waren het er allemaal over eens: het was bijzonder zwaar geweest dus het was voor ons allen een heldenprestatie.
Tja en toen nog even de kroeg in met z’n allen. De spa-rood, appelsap en jus d’orange vloeiden rijkelijk waardoor de stemming steeds joliger werd. Het Nederlandsche lied werd uit Vollen Borscht meegebruld en zelfs was er zo nu en dan een goed gesprek mogelijk. Maar op een gegeven moment was het toch tijd om op te breken, omdat er nog een ander klusje te klaren was….
En dat was vanochtend tijdens de reguliere Goudse Runnerstraining. De stukken vlogen er weer af bij iedereen, alsof er helemaal geen Singelloop was geweest. Of het verstandig was: Joost mag het weten. Maar ik voelde me kiplekker en ik had nergens last van, en dat was buitengewoon prettig om te constateren!
Volgende week een echt serieuze beproeving: de 16.1km Dam-tot-Damloop, van AmsterDam heulemaal naar ZaanDam. Ik heb daar dit weekend in ieder geval al een heel goede opwarmer voor gehad. Hopelijk is dat voldoende om mijn tijd van vorig jaar (1:28:51) te overtreffen. Nodeloos te zeggen dat ik er heel veel zin in heb!
Gepost op Looptijden.nl door Peter de Haan op zaterdag 10 september 2016 21:15