Geplaatst door Vandaag is de zomer begonnen! Gisteren, toen het nog lente was, mocht ik mijn krachten nog een beetje sparen bij de 3 kilometer testloop van de Goudse Runners. Nou ja: mocht…. Mijn immers buitengewoon strenge trainer stond mij niet toe dat ik een tempo hoger dan 12,5km/h liep – en zo moest ik een enkeling laten gaan, zeer tot mijn spijt, hoewel er ook een stuk of 40 achter mij bleven… Mijn PR van 12:53 bleef hoe dan ook ver buiten schot.
De beloning voor dit frustrerende handrem-werk moest dan vandaag maar komen om 12 uur tijdens de 10km Haastrechtloop in en om – jawel – Haastrecht. In opperste staat van opwinding sprong ik al om half negen mijn bedje uit. Het was een prachtige zomerdag! Een kom Brinta en twee koppen sterke koffie verder en ik was er helemaal klaar voor. Nog even een plens koud water over gezicht en lijf, de kleertjes en de schoentjes aan, en vader ging op stap!
Uiteraard werd het fietsje gepakt: zo kon ik alvast een beetje warmdraaien tijdens de tocht naar de voetbalvelden van VV Haastrecht. Vrolijk fluitend reed ik om half elf mijn wijkje uit op weg naar het Grote Haastrechtsche Hardloopfestijn.
Na iets meer dan twee kilometer dokkerde mijn achterwiel opeens over het Goudse asfalt alsof in plaats daarvan de keien van Parijs-Roubaix werden getrotseerd.
AAARGHHH een lekke band @#$##@# . Oh mijn God, waarom dit? Waarom nu??
Ik had geen telefoon bij me, en qua financiën was er hooguit ruimte voor een kopje koffie in de voetbalkantine. Alle waardevolle goederen had ik thuisgelaten: ik had al eens eerder meegemaakt dat mijn hele hebben en houwen was gejat in een kantine, dus ik wenste geen risico’s te nemen. Maar wat nu te doen?
Er zat maar één ding op: wandelen… Maar dat zou een hoop tijd in beslag nemen. Zou ik wel op tijd in Haastrecht arriveren? Ik moest mijn startnummer en chip nog halen en op mijn shirt resp. schoen monteren. Van enige verantwoorde warming-up zou zo natuurlijk ook geen ene mallemoer terechtkomen. Mijn humeur begon zienderogen te dalen.
Na ruim drie kwartier power-walking in de blakerende zon liep ik om half 12 dampend van het zweet en ernstig chagrijnig de voetbalkantine binnen. Chip en startnummer moesten nu in recordtempo worden aangebracht, en tijd om nog even te relaxen was er niet. Wel nog even flink wat water innemen en een half banaantje (nee niet die andere helft van dat banaantje in Woerden). Toen nog flink voordringen bij het toilet en huppekee naar het startvak. Nee dit ging ‘m niet worden vandaag…
De veldwachter in Haastrecht wilde zijn pistool niet uitlenen, dus werden wij met z’n 360-en om 12 uur scherp weggetoeterd. Ik koos een rustig tempo, nou ja ‘koos’: ik kon denk ik niet veel harder dan dat. Er was weinig energie en geestdrift meer over in het lijf, het was warm en uiterst zonnig en ook de inmiddels met miljoenen pollen bezwangerde lucht stond mij niet aan. Ik had, kort en goed, de pest in.
In een groepje kwam ik nog wel door in 26:15 na 5 km, maar toen kwam de volgende domper: er werd bij de drankpost alleen maar van die kleffe isotone lemon-dorstlesser in bekertjes verstrekt. Dat drinkt niet lekker, het IS in die warmte ook niet lekker, en je mikt dat goedje ook liever niet over je hoofd en in je nek. Klein puntje voor de evaluatie! Ik (en ik niet alleen) wil gewoon water, graag….
Na 7km stoempen door het verder wel heel mooie landschap kreeg ik ook nog eens kramp. En niet zo’n klein beetje kramp: zowel de rechterkuit als hamstrings kwamen in staande trilling te verkeren. Uiteindelijk moest er 2 keer gestopt worden: iets wat ik anders nóóit doe, maar ik kon nu even niet anders dan wat corrigerende handelingen met mijn rechterbeen verrichten. Om vervolgens telkens weer zóóó lekker op gang te komen….. Volkomen overbodig te zeggen dat mijn humeur inmiddels tot vér onder NAP was gezakt.
Dat werd toen nog een HEEL toffe 3 kilometer tot de finish… Uiteindelijk kwamen we nog door een Haastrechtsche Woonwijk waar iedereen was uitgelopen om ons als helden in te halen en ons het hoogst noodzakelijke beetje extra moed te verschaffen. Niet dat dat hielp hoor… Helemaal verrot en gefrustreerd kwam ik in 54:34 over de streep, een tijd om maar héél gauw te vergeten.
Het lag niet aan de organisatie van de Haastrechtloop, het was prima geregeld en het was erg gezellig en geanimeerd voor een ieder die daarvoor open stond….
Tja, toen nog even naar huis lopen.